GA2007 – Valpelline, Italië
Facts
Regio:
Valpelline – Aostadal, Italië
Deelnemers:
1. Gijs Koedam
4. Frank de Zoeten
5. Henk Verreck
6. Angelo van der Linden
12. Wout Ritzema
14. Erik De Becker
Periode:
06 t/m 11 september 2007
Route en overnachtingen:
Rifugio Prarayer
Rifugio Barmasse
Jeugdherberg La Bâtise (Bionaz)
Foto’s
Story
Italië, 6-11 september 2007
Dag 0. Heerlen
Het was een GA met de gebruikelijke, o zo vertrouwde aanloop. Maandenlange windstilte, geleidelijk wat emailwisselingen de week voor vertrek en, natuurlijk, tot op het laatste moment onzekerheid over wie er mee gaat. Heerlijk, het zou toch eens anders verlopen, dát zou pas shocking zijn. Maarliefst drie wildcards werden tevergeefs aangespoord om mee te gaan, maar nee…Op het laatste moment haakt Jan S voor het eerst in zijn VVVWW carrière af (het noodlot van een jonge vader) en ook Oliver gaat voor het eerst in jaren niet mee door fysieke kwellingen en zwellingen (het noodlot treft zelfs een jonge god). Een SMS bombardement richting de thuisblijvers, collectief verstuurd vanaf een heuvelachtige vloer in Heerlen, waar het bier rijkelijk vloeit, mocht niet baten. Niet alleen de bestuurlijke stabiliteit staat op het spel, nee, veel erger: het verslag van de GA, jarenlang trouw door Oliver verzorgD. Maar Wout wordt al gesignaleerd met pen en papier. Ook dat hoort bij een GA: het regelt zichzelf. Fijn overigens dat dat beduimelde papiertje na een half jaar weer opduikt tussen de verhuis- en verbouwingsbende en uiteindelijk toch heeft geleid tot deze schriftelijke terugblik op alweer een mooie GA.
Dag 1. Heerlen – Prarayer
Vertrek 7.00 uur stipt, fijn die zekerheden. Nog meer zekerheden vandaag: geen Roger bij de eerste Tankstelle over de grens, veel Baustelle, nog meer Stau. En Pavarotti is dood, ook dat is zeker. Maar we maken ook een unicum mee tijdens een GA: Gijs heeft stress. Zijn mobieltje kwijt, waarschijnlijk bij de pomp uit zijn broekzak geglipt? Maar nee, na heel lang zoeken, alarm slaan en peentjes zweten is Gijs’ mobiele zekerheid terecht. De tussenstop in Erik’s gîte in Dingsheim (Straatsburg, F) is echt een vondst gebleken, niet alleen vanwege het benen strekken na 5 uur rijden, maar vooral vanwege de ongeëvenaarde “Penne Arrabiata Kreder, nummer 1,5”. Smullen! Het maakt de toch wel lange rit zeer aangenaam, want de aankomst in Biaz was pas om 19.15 uur. We parkeren bij het stuwmeer en lopen ons eerste uur naar rifugio Prarayer, wel flink doorlopen want anders is het eten koud. Inderdaad, koud was het zeker, maar een hongerige maag klaagt niet over de temperatuur van de soep, de penne met kaas, de aardappels met zuurkool en vlees. We gaan na de Huttenruhe naar bed, Frank vergeet het bordje VVVWW mee te nemen – een doodzonde die hem nog duur zou komen te staan – en slapen op 2005 meter door het gebrom heen van de vele ingeplugde opladers van GPS-en, telefoons en camera’s.
Dag 2. Prarayer – Perucca
De dag begint prachtig: Het uitzicht over het stuwmeer is fabelhaft, een rimpelloos stuwmeer met blauw oranje ochtendzon. En dan, niet kort daarna, overkomt ons de grootst denkbare teleurstelling: het VVVWW-bordje is met het afruimen van het eten van gisteravond door ‘het meisje met de puntborstjes’ weggegooid in de container, die ook al afgevoerd zou zijn…Alle ogen richten zich op Frank: hoe heb je dat nou kunnen doen. De blik in Franks’ ogen spreekt boekdelen. Hoe komt hij hier overheen? Hoe overleeft hij deze GA met dit op z’n geweten? Hij laat (terecht) zijn hoofd hangen, heeft hier geen woorden voor. Terwijl Frank even weg is, komt “het meisje met de puntborstjes” onverwacht en triomfantelijk binnen lopen. Mét bordje! We besluiten collectief doch zonder één seconde overleg tot een snood plan: we vertellen het niet, en laten Frank nog even in de waan en gepijnigd door schuldgevoel. Het moment van de waarheid zou later vandaag komen in een haast Kafkaíaanse ontknoping..
Na een lange brug over een wilde rivier begint de tocht vrij snel na een lange brug met een klim, in schaduw en kou omhoog. Aan het eind van het dal dat we inlopen is het tijd voor een soep en koffiemoment; met zelfs zicht op ijspegels in een nabijgelegen kloof, bizar. Na het koffiemoment zien we de gruishelling die we moeten bedwingen, maar niet voordat we een mini-klettersteigje hebben genomen, altijd weer leuk. Een ouder stel besluit halverwege de helling terug te keren. De steenbokken trotseren echter alles, wat een geweldig gezicht! Op de kam (3075 m) hebben we een schitterend uitzicht, wat alweer reden is voor een rustmoment, snacks en de nodige filosofieën. De daling daarna is erg pittig, vooral in het begin. Gelukkig hangt er een touw, maar het zou handiger zijn geweest als die nog een paar meter langer was. We lopen tussen meertjes door in een bizar stenig landschap met schuifpartijen en rotsblokken, met zicht op de Rifugio Perucca Vaillermoz op 2900 meter. We dutten in de brandende zon aan de achterkant van de hut totdat de zon achter de berg verdwijnt. De Huttenwirt Flavio is speciaal voor ons opengebleven, zoals meer hutten voor ons hebben gedaan, na een goeie lobby van Angelo. Voor deze Huttenwirt, Flavio, zit het seizoen erop, en dat hebben we geweten: alle drank moest op. We genieten des te meer van de Bolito, de Grappa, de Limoncello en de Genepy. Flavio, Ornella en dochter Suzanne schuiven aan en kletsen lekker mee. Het kaasplateau dat Flavio na de maaltijd serveert herbergt een ware verrassing: op het bord van Frank ligt niet alleen kaas maar ook het VVVWW bordje! Hij weet niet wat íe ziet, maar weet één ding zeker: hij is genaaid door zijn maten, maar hij vind het wel een erg geslaagde grap, en dat is het. We slapen als een roos op zolder en zij die moeten plassen, ondergaan het genot van een toilet op 100 meter van de hut vandaan, begeleid door de volle maan en dartelende steenbokken en gemsen. De GA is nu al geslaagd.
Dag 3. Perucca – Barmasse
Een korte afstand vandaag, dus we zijn snel in Rifugio Barmasse, met twee –en- een –half uur lopen, met onderweg een leuke fotogenieke rifugio, met één bedje en versnaperingen. Maar er is een plan B: Pizza eten in het dal. We droppen de spullen in Barmasse, met de aanzienlijk minder toegankelijke huttenwirtin (toe aan vakantie), en lopen voor lunch het dal in naar Valtournenche, waar Wout eerder dit jaar nog zijn skivakantie heeft doorgebracht. Erik en Angelo sprinten vooruit, Wout loopt ertussenin en Frank en Henk volgen, gemiddeld in een uurtje waren we beneden. De treinrails op de twee verschillende kaarten houdt de gemoederen bezig: Op deze hoogte? Waarom? Waar is ie dan? Wel op de ene kaart, niet op de andere? De pizza was in elk geval een erg groot succes, vooral de carroussel: Slice op? Doorgeven dat bord! Op de weg terug – anderhalf uur omhoog – ontdekken we nabij een verlaten boerendorpje de restanten van de rails én zelfs kleine goederentreintjes, waarschijnlijk gebruikt voor de aanleg van de stuwdam bij Barmasse. Mysterie opgelost. In de hut ’s avonds genieten van kalkoen en gegrilde paprika, vloeit de wijn behoorlijk, en we spelen een paar goeie potjes Uno.
Dag 4. Barmasse – Cuney
The longest day. We wisten het, we praatten al een paar dagen over deze dag, maar nu was het echt zo ver. Letterlijk en figuurlijk. Het werd een erg pittige maar mooie tocht van negen uur, die zelfs voor de GA diehards niet veel langer had moeten zijn. We vertrekken laat, om 9 uur. Via een glinsterend slingerpad tussen de koeien door – en na wat spelen met een waterbak – lopen we enigszins op dezelfde hoogte richting ons volgende rustpunt, en wat voor één: ineens prikt de Matterhorn zich door een bergrand heen en laat zich van zijn ‘andere kant’ zien; het echt markante deel van de Matterhorn bevindt zich aan de Zwitserse (Zermatt) kant, maar deze kant is ook indrukwekkend. We beleggen een spontane VVVWW meeting, getuige het bordje dat weer in vol ornaat in allerlei standen opduikt in geënsceneerde foto’s. We vervolgen onze route langs terrasweilanden, de koeien komen hier hoog. De weg naar de volgende kam is een lange die geleidelijk omhoog gaat, via geërodeerde lavaruggen, beekjes en een geëxplodeerde vulkaan komen we uiteindelijk uit bij de kam. Een aantal van ons heeft diarree, misschien door de vermoeidheid, of het drinken van water uit de beek. Op de col rusten we goed uit, slapen we wat, willen we soep drinken, maar het water komt (door de hoogte) maar niet op kookpunt. Maar het is koud, het waait en we koelen af. Erik en Wout krijgen de geest en rennen bijna een uur lang de berg af, en dat nog wel op de ‘Via Uno’. Er worden flink wat pleisters en Compeed geplakt bij sommigen. Vlak na een boerderij, waar we nog wat water halen, steken we recht omhoog, oef, dat valt tegen. Het pad is lang en mooi en gaat geleidelijk omhoog; we worden verrast met een fraaie waterval en met zilveren kronkelende beekjes, waar we gelukkig niet uit gedronken hebben – even verderop zien we een boer liters vloeibaar mest in de beek lozen. We lopen inmiddels op onze reserves. Erik bestelt vast bier in de hut, terwijl de anderen toch nog enigszins kunnen genieten van de schitterende laatste zon nabij de hut, dat de mossen, grassen en witte pluimpjes voorziet van een bijzonder strijklicht. De hut is een gerestaureerde stal, tegen een mooi kapelletje aan gebouwd. Een prima hut, maar wel verrekte ver weg. We hebben 18 kilometers in de kuiten, 1450 meter gestegen en 950 meter gedaald. Moet je niet te vaak doen. Uitgeteld kletsen we nog wat na, maar echt veel zinnigs komt er niet meer uit, het is even op. We liggen er vroeg in, na het bekijken van het onweer dat tientallen kilometers verder de bergtoppen verlicht. De batterij wordt weer langzaam opgeladen.
Dag 5. Cuney – Prarayer
Wat een geweldige bedden, ik heb nog nooit op 3 hoog in een stapelbed geslapen. Gezien het laatste stuk en de truc met de auto’s (rijden van het startpunt bij het stuwmeer naar het eindpunt, de herberg) besluiten we te splitsen. Erik en Wout gaan bovenlangs, de anderen ‘onderlangs’. Erik en Wout zoeken de ‘1’ die op kaarten wisselend (of niet) staat aangegeven, dus het is even een gok. De ‘1’ is inderdaad op momenten even pittig, door de stijlheid en aardige afgronden naast het pad, maar wel te doen. Onderweg komen zij het Duitse stel van dag 1 tegen, dat heeft gebivakt. Terwijl Erik en Wout verderop wat rond snuffelen in een onbemenste rifugio, en even later ingehaald worden door de twee huttenwirten uit de Cuneyhut (die een glas wijn in het vooruitzicht stellen in Rifugio Prarayer), gaat Henk kilometers verderop door zijn knie, erg pijnlijk. Een zwachtel en tape moeten de boel wat ondersteunen, maar de blessure is flink. Het stuk van Erik en Wout kent veel grote rotsen, is lekker wild en mooi. Het tempo zit er goed in, op veel stukken wordt er weer gerend waardoor zij al om half 3 in Prarayer aankomen en 15 kilometer in de kuiten hebben. Voor Erik een peuleschil, voor Wout een pittige uitdaging. Na een lunch én inderdaad een wijntractatie van de Cuney-guys lopen zij langs een azuurblauwe plas terug naar de auto’s. Henk, Angelo, Frank en Gijs komen vrijwel tegelijk aan bij de herberg en hebben ook een mooie, afwisselende tocht achter de rug. De douche in de compleet gerestaureerde herberg – van een Vlaamse eigenaar – doet iedereen erg goed. We kunnen terugkijken op -het wordt eentonig, dus goed: – alweer een mooie tocht. De GA is immers als het leven zelf: “Met toppen en dalen, en uiteindelijk schijnt altijd de zon.”
Dag 6. Prayayer – huis
Of die toppen en dalen er ook in 2008 in zullen zitten is nog maar de vraag. Onderweg in de auto belt Henk met Oliver met de vraag – nee, mededeling – dat zij de GA2008 zullen organiseren die anders zal zijn dan alle andere jaren. Op de vraag of daar nog wel bergen in zullen zitten, antwoordt de gezwachtelde Henk met een geheimzinnig lachje: “Haha, dat zul je wel merken. Laat je maar verrassen”. De hint dat het Pieterpad doorloopt tot het Sint Pietersplein ontgaat de toekomstige organisatoren volledig. Op de dag dat een grote Italiaan begraven wordt, laten wij weer een grootse GA in Italië achter ons. Op de weg terug doen gewapende en gebivakmutste militairen op de viaducten in Frankrijk ons er subtiel aan herinneren dat het vandaag de verjaardag is van 9/11, de dag waarop de meesten van ons zes jaar geleden thuis voor de buis zaten doordat onze GA één dag eerder ophield. Zo biedt de GA ons wederom een zekerheid waarnaar we onwillekeurig altijd weer op zoek zijn: de GA is altijd vervlochten met de grote momenten uit de wereldgeschiedenis. En anders bedenken we gewoon een nieuwe: In 2008 het eerste live verslag van onze tocht op internet via GPS, voor de thuisblijvers.
©WR / VVVWW 2008