GA2004 – Schladminger Tauern, Oostenrijk
Facts
Regio:
Schladminger Tauern, Oostenrijk
Deelnemers:
1. Gijs Koedam
1. Jan Skornsek
4. Frank de Zoeten
9. Roger Hompesch
12. Wout Ritzema
13. Oliver Wagemann
Periode:
02 t/m 07 september 2004
Route en overnachtingen:
- Hans-Wödl-Hütte (1.528)
- Preintalerhütte (1.657)
- Gollinghütte (1.651)
- Keinprechthütte (1.872)
- Hochwurzenhütte (1.849)
Foto’s
Story
Het tweede lustrum – bergwandelen tussen 1.143 en 2.747 meter
donderdag 2 september t/m dinsdag 7 september 2004
proloog
Vorig jaar werd Wout op de laatste avond in Süd-Tirol aangewezen tot projectleider. Stom natuurlijk, maar hij onderging het vrijwillig. In juni werd vervolgens tijdens de MA in Maastricht het idee verworpen om naar de Tatra (Hoog dan wel Laag) te gaan. Wout wist de Schladminger Tauern uit de hoge hoed te toveren, nadat hij de Op Pad van april 2003 had doorgebladerd. Tijdens een inderhaast bijeengeroepen bestuursvergadering te Utrecht worden Wout’s snode plannen door Hét Bestuur stilzwijgend geaccordeerd. Tot eenieders verbazing volgt op 17 augustus per email een tot op het uur kloppend draaiboek van de aanstaande GA. Zijn we geheel van ons geloof gevallen? Diverse leden vermoeden adders onder het Oostenrijkse gras, hoewel Frank ervan uit gaat dat het programma past bij zijn leeftijd.
Henk vermoedt helemaal niets, want hij zal er ook dit jaar weer niet bij zijn. Om Hét Bestuur gunstig te stemmen heeft hij wel zijn woonkamervloer ter beschikking gesteld voor de overnachting voorafgaand aan het vertrek. De vorig jaar afgevaardigde ledenstop lijkt een averechts effect te hebben. Ook Hein (drie jaar durende excursie naar Ethiopië), Jan W. (congres), Joost (Spitsbergen!), Erik (druk?) blijven afwezig. Van de beoogde acht deelnemers valt Angelo alsnog af vanwege dwingende beroepsmatige verplichtingen. Het automobiele gat dat daarmee geslagen wordt, wordt door Roger’s Passat opgevuld. Tot eenieders schrik, maar om een zeer begrijpelijke reden, blijft Kees op het laatste moment thuis. Aldus zijn we dit jaar met z’n zessen.
dag 0 – woensdag 1 september: verzamelen in Heerlen
Losgeweekt van kinderfeestjes en andere verplichtingen verlaat om een uur of acht één rijdende ledenvergadering bestaande uit Jan S., Wout R. en ondergetekende de stad Utrecht. Tegelijkertijd heeft een andere rijdende ledenvergadering bestaande uit Frank de Z. en Gijs K. Culemborg verlaten. In Heerlen worden de eerste herinneringen aan voorgaande jaren weer levend onder genot van Brand Bier. De vraag die iedereen bezighoudt en die ook diverse malen wordt gesteld, is: Jan, waar blijft die film van vorig jaar? We hebben geen redelijk antwoord gekregen. Voor alweer de derde keer mag ik deelnemen aan dit zooitje (on)geregeld. Het begint al erg vertrouwd te voelen. Henk, we maken geen denigrerende opmerkingen meer over de houten vloer; het slaapt best aangenaam in zo’n richel.
dag 1 – donderdag 2 september: reis van Heerlen naar Schladming
Uitslapen is er niet bij. Om 7 uur wordt Roger met verse Brötchen aan de deur verwacht, maar die rijdt zich elders vast achter twee paaltjes, omdat Henk hem had uitgelegd hoe hij in Heerlen moest geraken. Een Duits kenteken helpt niet bepaald bij het vragen naar de juiste weg. Om half acht zet de karavaan zich in beweging zonder ook maar een broodje gezien te hebben, maar bij de eerste rotonde en vervolgens bij de A76 zet Frank koers naar Eindhoven. Oostenrijk is de andere kant op; Frank rijdt echter liever zijn navigatiesysteem achterna.
Het weer is ons goed gezind en zonder noemenswaardig oponthoud – of het moet de stop op de vluchtstrook vlak voor München geweest zijn om de Passat te rebooten – bereiken we aan het begin van de avond Schladming. Roger herkent plaatsnamen vanwege een eerder creatief verblijf alhier. Du Ramsau, wenn du noch einmal den Weissenbach herunter Pichelst, dann krieg doch das Rohrmoos! Terwijl drie man kastanje- en aardbeitaart nuttigen bij het Seewigtalstüberl, brengen drie man twee auto’s heen en één weer naar het eindpunt. Om 20 uur vertrekken we bepakt en gewogen naar de hut. De Hüttenwirt weet van ons komen, maar vraagt aan de telefoon of we nog iets willen eten. Ja, we willen. Als we aan de Forellenhof voorbij zijn begint het donker te worden. Dankzij Petzl’s komen we in ons eigen lichtspoor naar boven. Na 400 meter klimmen legt de Wirt om half tien uit dat er nog slechts bier en Schnapps te krijgen is. Nog voordat zijn vrouw de beperkte mogelijkheden van de menukaart heeft toegelicht hebben wij al zes Gulasch besteld. De kop is eraf en Frank heeft natuurlijk ook dit jaar weer het VVVWW-bordje onder de vooruit van zijn auto laten zitten…
dag 2 – vrijdag 3 september: Hans-Wödl-Hütte (1.528) via Neualmscharte (2.347), Hochwildstelle (2.747) naar Preintalerhütte (1.657)
De hut ligt koud in de schaduw van de opkomende zon. Als we aan de Hüttensee voorbij zijn gaan de broekspijpen af en verschijnt er een regenboog in de eerste van de vele watervallen. Het pad naar de Neualmscharte is steil. Is dit een voorbode voor wat er komen gaat de komende dagen? Een passerende lokale Oostenrijker (uit Ramsau) met zoon en zwager (uit Bremen) is onder de indruk van zes bergwandelende Nederlanders. We zijn net iets meer dan 24 uur van huis en nog niet geheel geacclimatiseerd.
Vanaf de Scharte hebben we uitzicht over de drie meertjes achter en beneden ons. Een zekere Christian komt in hotpants, tatoeages en galop de Hochwildstelle afgerend. We kijken hem verbaasd achterna, maar leren later dat hij een bekende verschijning is. Nog even voor het werk een bergje doen… Drie heren hebben de behoefte te vlammen en zoeken het hogerop. Zij bedwingen via een graat de Hochwildstelle – de op één na hoogste top in de omgeving – terwijl drie andere heren de makkelijkere route naar de Preintalerhütte aanvaarden. De term inloopdag behoeft aan het eind van de eerste dag geen herdefinitie. De term Hüttenruhe behoeft later echter wel herdefinitie. Het is danig druk in de grote Preintaler. De Wirt kijkt bedenkelijk als we vragen te blijven: “Do wird’s aber eng. Da müssen’s zusammenrücken”. Hele gezinnen met kleine kinderen zijn er neergestreken. Jan kijkt niet alleen iets te diep in de halveliterglazen met Gespritzte Most, maar gooit er ook mee. De Wirt vraagt of wij meer gehoord hebben over de 63-jarige man die een dag eerder levensloos onder de Neualmscharte is gevonden? Nee, wij hebben het ook maar van horen zeggen. Gijs is in ieder geval blij (al) gevlamd te hebben op de eerste dag. En Jan kreeg vandaag de sleutel van z’n nieuwe woning. In het volle Matratzenlager op zolder liggen we schouder-aan-schouder; behalve Roger, die ligt soixanteneuf.
dag 3 – zaterdag 4 september: van Preintalerhütte via Klafferkessel (2.311) en Greifenberg (2.618) naar Gollinghütte (1.651)
In de vroege ochtend worden we gewekt door harde regenval. Wordt onze aanstaande klim naar de Klafferkessel verstoord door onweer evenals de redacteur van Op Pad overkwam (die nooit de Klafferkessel aanschouwde)? De regen trekt voorbij, de wolken blijven hangen. De Untere Klafferscharte bereiken we droog. Dat het weekend is, was niet alleen merkbaar aan de drukte in de hut, maar ook op de Klafferkessel. Een prachtige verzameling meertjes in een Noors aandoend landschap. In de daaropvolgende klim naar de Greifenberg begint het waarachtig hard te regenen. Alle drukte om ons heen lijkt ineens weggespoeld en we bereiken gesichert het Gipfelkreuz in de wolken. De eerste topervaring van uw correspondent! Onze namen staan namens de VVVWW in het topboek vereeuwigd. Ga maar kijken.
De afdaling is steil en glibberig. Van een stenige omgeving dalen we af naar een diep, groen dal. De Gollinghütte ligt nietig te zijn door de omliggende rotsen en een indrukwekkende, achterliggende Elendsberg. Roger sluit onmiddellijk vriendschap met de Hüttenwirt. “Sie wollen een vierte Erbsensuppe? Sie habben schon drei bestellt!” Nee, laat maar. Er volgt een gedegen uitleg waarom de derde soep even op zich liet wachten. Stipt om zes uur wordt het Abendessen! afgekondigd. Bergsteigeressen, Leberkäs, Wiener Schnitzel. Geen reden tot klagen, dunkt ons. Gijs klaagt wel, omdat hij alsmaar niet wint met Solo, waarvan de spelregels inmiddels per spel variëren.
In tegenstelling tot de eerste twee verblijven jokken we vandaag niet over onze verhouding niet- en NKBV-leden. “Sie wollen reservieren für die Keinprechthütte? Nur im Notfall!” Later blijkt Roger’s nieuwe vriend tóch gebeld te hebben met zijn collega twee dalen verderop. Geslapen wordt er hier met de achtergrondruis van een wildwaterbeek. Er zijn opvallend veel mensen naar het toilet geweest die nacht.
dag 4 – zondag 5 september: Gollinghütte via Gollingscharte (2.326), Landawirseehütte (1.985) en Trockenbrotscharte (2.237) naar Keinprechthütte (1.872)
Op een kwartier lopen van de hut ligt de Gollingwinkel – Schönster Talabschluss und grösstes Natur-Amfitheater der Welt. Het is inderdaad een overweldigende plek op aarde. En ook hier gaat het weer steil naar de Gollingscharte die 700 meter boven ons zichtbaar is. Eenmaal boven is het uitzicht naar beide zijden weer verstrekkend. In de diepte ligt de Landawirseehütte – lunch! – en links boven ons ligt de Hochgolling, met zijn 2.853 meter de hoogste berg van de Niedere Tauern. Oudste beklimmer 87, jongste 7 jaar en de snelste deed er vanaf de hut ruim 54 minuten over; uitermate leuk om te weten. Als we over een sneeuwveld de berg af skiën op bergschoenen weet Gijs uit te leggen dat je op een sneeuwhelling van 30 graden na 50 meter al de vrijevalsnelheid hebt bereikt. Zo snel willen we nou ook weer niet aan de Kaiserschmarn zitten… Als we in de Landawirseehütte zijn aangekomen en achterom kijken, begrijpen we waarom de redacteur van Op Pad van deze kant opkeek tegen de “verschrikkelijk steile muur van de Gollingscharte”. Hij lijkt inderdaad te steil om overheen te kunnen! We begrijpen niet waarom er een groep van zes wandelaars bezig is de Höhenweg – Nur für Geübte – tussen hut en Scharte te lopen als er nette ÖAV-borden zijn aangebracht waar met grote letters GESPERRT op staat.
Op Kaiserschmarn hebben we ons verheugd en die is hier verrijkt met Heidelbeeren en dat vinden sommigen lekker, maar het oogt besmettelijk. Verder leren we dat Nederlanders vooral Gulasch bestellen. Zonder enige haast wordt de middagpauze benut voor gebruikelijke filosofische betrachtingen – Jan heeft zijn zelfontspanner altijd bij zich – wandelingetjes en dutjes in de zon.
De Trockenbrotscharte (!) is binnen een half uur genomen. Ook hier is de afdaling weer bijzonder steil. Een terugkerend thema dezer dagen. Op de lager gelegen delen van het dal hebben koeien het pad volledig omgeploegd. Vlak voor etenstijd druppelen we bij de kleine en voor de verandering rustige Keinprechthütte binnen waar we onmiddellijk onze voorkeuren voor het avondeten dienen op te geven. Ik leer dat Kramser en Reisfleisch genoeg calorieën opleveren voor de bergwandelaar conform OEAV-voorschriften. Verder staat er Schweinefleisch met een attachment van Knödel op het menu. Nog voordat Roger er iets van kan zeggen, kondigt de Wirt aan dat de soepen niet tegelijkertijd zullen arriveren! Wij vermoeden telefonische voorkennis…
Jan’s ogen zijn groter dan zijn mond, maar hij neemt toch nog een Krapfen. En omdat we zo eerlijk zijn over de vier niet-leden berekent de Wirt zes maal AV-tarief voor de overnachting! Ook hier draagt de Wirt zo’n elegante Lederhose – uit vrije wil? Tenslotte weet Gijs maar liefst twee keer Solo te winnen, hoewel ook hij er niet aan ontkomt om kaarten te eten. Frank bedoelde toch echt wat-ie zei, maar wat hij denkt, is verkeerd. Roger kent de voordelen van kinderbijslag, maar in sommige situaties is latex beter dan Goretex, als het om Gamaschen gaat. Wout, op welke dag was die afspraak?
dag 5 – maandag 6 september: Keinprechthütte via Rotmandlscharte (2.452), Ignatz-Mattis-Hütte (1.986) en Ursprungsalm (1.604) naar Hochwurzenhütte (1.849)
’s Ochtends als we vroeg opstaan – het Lager dient al om 8.30 uur leeg te zijn – weten we nog niet dat we het begrip uitloopdag gaan introduceren. Door schaduw en koude wind omhuld klimmen we gestaag naar zon en de eerste Scharte van de dag. Ook hier blijkt de moderne telecommunicatie zijn werk te doen. Er wordt weer druk gebeld en ge’sms’t op 2.281 meter hoogte. De één belt met zijn liefje, de ander sms’t nog eens met collega’s aan het vroege begin van de werkweek. Door de wind worden we bijna van de Rotmandlscharte geblazen, maar hebben een fenomenaal uitzicht rondom! Ook hier is de afdaling weer opvallend steil, hetgeen enige discussie oplevert over de saamhorigheid van de groep in afdalingen in het algemeen. Frank heeft daar een uitgesproken mening over. Gijs bewijst dat je geen tatoeage nodig hebt om snel van een berg af te lopen. Later dan gepland bereiken we de Ignatz-Mattis-Hütte, laven ons aan zes Knöddelsuppen en ontsteken in heftige discussie over het vervolgtraject. “Wat heb je het liefste?” vraagt Jan. Toch kiezen we voor de ogenschijnlijk makkelijkere en daardoor in tijd kortere weg over de westelijke flank van de bergrug voor ons in plaats er dwars overheen. Gijs ziet zich genoodzaakt de GPS ter plekke her te programmeren, terwijl Wout verwoede pogingen doet GSM-bereik te verkrijgen, want hij heeft al een uur niet ge’sms’t. Frank zag zichzelf al binnen tweeëneenhalf uur op een terras in Schladming zitten.
Tot de Ursprungsalm lijkt de weg op een bejaardensnelweg volgens Gijs, die daarmee aan zijn frustratie over het wegvallen van een laatste vlammogelijkheid uitdrukking geeft. Gelukkig wordt het pad in het bos toch nog een beetje lastig, zodat we niet geheel onvermoeid in de boven het Ennstal gelegen Hochwurzenhütte aankomen. Roger is spontaan blij zijn auto terug te zien. De immense hut naast twee skiliften is op één Oostenrijks echtpaar leeg. Roger laaft zich tijdens het eten aan Kernöl, wij drinken nog eens wat Schladminger. Na het eten brengen we de logistieke wisseltruc met auto’s weer in de praktijk en kan er na vier dagen weer gedoucht worden! Frank weet Roger zo ver te krijgen dat er een fysiotherapeutische behandeling volgt. “Heeft er tenminste iemand van ons een vak geleerd met harde kennis”, verzucht Gijs. Om half elf worden we dringend verzocht het wilde geraas te staken.
dag 6 – dinsdag 6 september: reis van Hochwurzen naar Heerlen
We worden om zes uur in onze achtpersoonssuite wakker met uitzicht op een prachtige zonsopkomst boven Schladming. Ontbijten kan pas vanaf zeven uur, terwijl we toch echt om half acht weg moeten om op tijd van deze berg af te zijn. Een slagboom valt anders tussen ons en de rest van de wereld dicht. Maar ondanks het gebruikelijke getreuzel en gedraal gaat vanochtend alles op rolletjes.
Frank wil ook nu weer zijn routeplanner achterna rijden, maar een file verspert ons de weg naar Nürnberg. Dan maar omrijden en luisteren naar de radio. De volgende zaken bevonden zich verder nog op de snelweg: spelende kinderen, verloren hout, een spookrijdende vrachtwagen (!) en een matras. Voordat we om logistieke redenen bij een Raststätte onder Köln afscheid van elkaar nemen, laten Frank – “Ik hou wel van dat soort dingen.”- en ik ons in ruil voor een gratis kop koffie eens ronddraaien en op de kop hangen in een kantelbare LKW-kabine. De botsproef bij 10 km per uur was enger.
epiloog
Ook deze GA was weer een leerzame. Gijs wist alle know how over ‘gaan in berggebied’ samen te vatten in: “It’s not the fall that kills you, it’s the sudden stop”. Hij heeft het naar eigen zeggen niet zelf verzonnen. Verder hield hij een vlammend betoog en pleidooi voor een NKBV-lidmaatschap: bent u lid, dan betaalt u mee aan onderhoud van hutten en paden. Hij heeft hier een punt. Dus mannen, lid worden van die club.
En dan nog dit: de hoeveelste GA was dit nu? De afgelopen twee GA’s zijn gehernummerd. De GA van 2002 was aanvankelijk de 8e, maar is vorig jaar gedegradeerd tot 7e. Dus vorig jaar was de 8e en daardoor was dit jaar de 9e, maar dat neemt niet weg dat dit jaar het tweede lustrum van de VVWWW was! Helaas konden niet alle leden bij de lustrumviering aanwezig zijn. Volgend jaar beleven we volgens de officiële telling derhalve de 10e GA! Zet dat maar in jullie kalenders en verzin nu maar alvast smoezen waarom je dan weg zult zijn. Hét Bestuur schijnt overigens reeds een jubileum-GA op de plank te hebben liggen. Er dus geen projectleider voor de GA 2005 aangewezen.
hoogtepunten
We konden vaststellen dat het voor onze digibeet Roger een overweldigend jaar van technische vooruitgang is geweest: hij leest zijn email en beschikt inmiddels over een DVD-speler én een GSM. Wat hebben Roger en Gijs gemeen? De een heeft een Luftmassenmesser, de ander een luchtmassameter en ze kunnen beide stuk, want ze zijn van de firma Bosch. Wat hebben Gijs en Wout gemeen? Jawel, de digitale camera. Wout heeft op 2.747 meter hoogte ervaren dat zijn nieuwe, de Konica Minolta Z3, door een Duitser werd herkend, ook nádat Gijs er al ruimschoots overheen had gekwijld: ”Die ist doch gerade erst rausgekommen?!”. Wat hebben Wout en Oliver gemeen? Ze zijn vrouwvrij en sms’en (derhalve) graag. Wat hebben Oliver en Frank gemeen? Het heeft te maken met hoogteverschillen in berggebieden. Wat hebben Frank en Jan gemeen? De een woont samen en de ander gaat het spoedig doen. Wat hebben Jan en Roger gemeen? Ze misten Hein om plat ze moelle. Boven alles hebben Jan en Gijs gemeen dat ze voor de tiende keer met elkaar op stap waren. En niet aan Beatrice vertellen.
Het echte hoogtepunt vindt ten slotte plaats als we weer thuis zijn en Gijs de domeinnaam www.vvvww.nl weet te claimen!
Deze GA werd mede mogelijk gemaakt door:
- Henk en Karin;
- het girokwartaalkrediet van de Postbank;
- een Luftmassenmesser van Robert Bosch i.s.m. VAG;
- ESRI Nederland;
- projectleider Wout.
©VVVWW 2004