GA2012 – Gruppo del Sella, Italië
Facts
Regio:
Gruppo del Sella (Dolomieten), Italië
Deelnemers:
1. Jan Skornsek
1. Gijs Koedam
4. Frank de Zoeten
6. Angelo van der Linden
7. Hein Winnubst
12. Wout Ritzema
14. Erik De Becker
Periode:
6 september t/m 11 september 2012
Route en overnachtingen:
Dag 0: Bonn → Santa Cristina in Val Gardena (1.712 m) → Rifugio Firenze (2.037 m)
Dag 1: Rifugio Firenze (2.037 m) → Rifugio Genova (2.297 m)
Dag 2: Rifugio Genova (2.297 m) → Rifugio Puez (2.475 m)
Dag 3: Rifugio Puez (2.475 m) → Rifugio Pisciadu (2.585 m)
Dag 4: Rifugio Pisciadu (2.585 m) → Smart Hotel Saslong (1.428 m)
Foto’s
Story
Reisverslag GA 2012: Gruppo delle Sella (Dolomieten)
Woensdag 5 september – dinsdag 12 september 2012
Herdefiniëren. Dat zal de rode draad worden door deze GA, die tot een van de mooiste uit de VVVWW-historie gerekend kan worden. We kijken na deze tocht anders aan tegen de begrippen afstand, hoogte, moeilijkheidsgraad, Klettersteig, witte steentjes, Solostrategie, eten serveren en natuurlijk: LIDmaatschap, met dank aan de door Jan W. aangezwengelde gespreksstof, die zich op het laatste moment heeft afgemeld.
De afvalrace naar de GA toe laat nog meer bijzondere afmeldingen zien, zoals gebruikelijk tot op een paar dagen voor vertrek: Oliver heeft een dood voetje, Henk knikkende knieën en Kees dubbele huizen. Je verzint het bijna niet, en toch is het waar. ‘Geen zin’ bestaat niet, er moet een betere reden zijn om niet mee te gaan, en geloof me: niet meegaan is te allen tijde een moeilijker beslissing dan wél meegaan.
Ook qua natuur herdefiniëren we de GA routes: We zien landschappen waarvan we tot voor kort dachten dat die in de Grand Canyon of Sinaïwoestijn thuis hoorden. We wandelen door het Amerikaanse Bryce Canyon die soms adembenemende Monument Valley trekjes aanneemt. En toch, niets is minder waar: this is Europe, this is Italy, and we love it!
Woensdag 5 september – Verzamelen bij Hein in Bonn (D)
Bij Hein in Bonn hebben we ons vertrouwde startmoment. Iedereen sijpelt binnen op de vooravond. We eten goulasch en kaasjes, dubbelchecken de kuchjes van Wout, stellen de diagnose ‘veilig’. De mededeling van Jan W houdt al snel de gemoederen bezig. De verenigingsreglementen worden er weer eens bijgehaald. Eens lid, altijd lid, die is duidelijk, maar gezien de twijfels hierover bieden de reglementen uitkomst: in geval van twijfel beslist hét Bestuur. Het Bestuur zegt een uitgebreid onderzoek toe. We wachten met bijzondere belangstelling op het antwoord en hopen Jannie snel weer eens te zien bij een van de volgende activiteiten.
Donderdag 6 september: Van Bonn naar St Cristina in Val Gardena (It, 1.712 m), Rifugio Firenze/Regensburger Hütte (2.037 m)
Met de spreekwoordelijke vlam in de pijp reizen we door de Brenner Pas met de auto’s van Frank en Angelo. De aangekondigde wegblokkades op de TomTom Live navigatie komen we nooit meer tegen. Onderweg passen we zeker twee keer de route aan vanwege een aangekondigde file op het navigatiesysteem, ergens tussen 50 en 200 km verder op. We zullen nooit weten of ze er écht geweest waren tegen de tijd dat we aan zouden komen. Met currywursten in de maag komen we eind van de middag aan met een heerlijk zonnetje. Het verkeersbord ‘Ultimo parcheggio Letzten Parkplatz’ geeft een lekker gevoel. De laatst mogelijke parkeerplaats, dáár doen we het voor. Tijdens de twee uur durende tocht vanaf parkeerplaats naar de hut, door een Toscaans aandoend laaggebergte met hier en daar een hertje, begroeten we andere wandelaars en fietsers, maar in welk taalgebied zijn we aanbeland? We horen Duits, Italiaans, Retro-Romaans, Ladinisch en een of andere dal-taal. De oplossing diende zich snel aan: we begroeten iedereen in álle talen. Hmm, het werd niet door iedereen begrepen of gewaardeerd. Ook alle hutten van deze tocht houden stug vast aan de taligheid: ze hebben allen twee verschillende huttennamen. Voor de handigheid, maar niet heus. Naar welke hut gaan jullie? Ehm….Ik zeg: herdefiniëren die namen.
Vrijdag 7 september: Van Rifugio Firenze/Regensburger Hütte (2.037 m) naar Rifugio Genova/Schlüter Hütte (2.297 m)
Wat een heerlijke dag. Strakblauwe luchten en een tocht van 7 uur voor de boeg. Met factor 30 komen we redelijk uit vandaag. We kijken tegen onze eerste pieken aan, die sterk aan Bryce Canyon doen denken, oranje-rode grillige kalkformaties. Op het gras, vlak voor de eerste echte klim, kijken honderden witte steentjes ons vragend aan: willen jullie ons gebruiken om figuurtjes of woorden te maken? smachten zij. Dat was niet aan dovemansoren gevraagd. Als snel verschijnen de VVVWW letters in steentjesvorm op de grond. Overschaduwt door 7 mannenlijven. De een legt nog fanatieker dan de ander, hoe leuk is dit?! Alpengraffiti 2.0. Op de Mittagscharte, nadat we onderlangs en tussen de kalkformaties door hebben gelopen, hebben we onze eerste echte break, met de prachtige uitzichten over wat ons te wachten staat. Gaan we écht die wanden omhoog? De eerste wandeldag is duidelijk even inkomen. De verhouding bewegen-niet bewegen is 4:2. Op zich een redelijke balans, het is wel een 1:1 geweest. Moe en verbrand komen we tegen vijven aan bij de Rifugio Genova op 2297m. De strandstoelen zijn meer dan aanlokkelijk. We genieten van onze eerste Weizen in de brandende avondzon. Het eten is een geoliede machine; ineens is alles klaar voor iedereen, wow. In de hut is het bloedje heet, wat ons er niet van weerhoudt om Solo te spelen. De stapelbedden in onze zaal hebben enkele mystery guests, maar het slapen zelf was heerlijk.
Zaterdag 8 september: Van Rifugio Genova/Schlütter Hütte (2.297 m) naar Rifugio Puez/Puez Hütte (2.475 m)
Het ontbijt verloopt al even geolied als het avondeten. Dat hebben ze vaker gedaan. Hoewel ook wij zeer ervaren berggeiten zijn, vergeet Angelo zijn sloop, Wout zijn handdoek en Frank is misselijk van de hoogte. Het is weer warm en zonnig. De pieken om ons heen houden aan, dat verveelt nooit. Op een charte met korte pauze kijken we met elkaar naar de overkant: is dat echt onze klettersteig? Een half uur later weten we het zeker: we klauteren eerst steil en dan vervolgens rechtstandig omhoog op een bekabelde route. Erg gaaf. Eenmaal boven komen we op een enorme stenen vlakte met een fantastische rondblik op nog meer pieken en bergen. Erik is ineens verdwenen: even nog een cache zoeken én vinden op een iets hoger gelegen top. De afdaling daarna is eenvoudig. Aan onze rechterkant doemt een Grand Canyon achtige omgeving op. De hellingsgraad stimuleert en vraagt om een eindsprint naar de hut, waar we al rond half twee aankomen. En we zijn niet de enigen, wat is het hier druk! We blijken al te zijn aangemeld door…een vrouw. Het gaat om een dame met potdekselkapsel die we in de vorige hut tegen kwamen, zij was zo vrij geweest om ons vast aan te melden. Het moet niet gekker worden. We doen ons best om de GA vrouwvrij te houden, en dan toch sluipen er hier en daar subtiele inmengingen in. We eten soep, Kaiserschmarn en fêteren ons op de nodige Weizen. Doen een middagslaapje op het gras of een middagwandelingetje. Zo is het leven goed. Ook hier geldt een bijzonder diner regime: lang in de rij staan, maar wel snel alles ineens op tafel. De Solo ontbreekt niet, maar de reactiestrategie van Frank blijkt een heel bijzondere: niét reageren. De nacht brengen we door op de grond van een kleine zolder, waarin de slaapzakken allemaal tegen elkaar aan liggen. Een klein raampje laat schaars licht naar binnen. Een opvallende geur dringt door de neusgaten. Herinneringen aan schoolreisjes dringen zich op. De nacht heeft nóg een bijzondere verrassing in petto: een verdwaald kind kruipt in het donker tegen de verkeerde persoon aan. Papa papa boutilla! We helpen hem de weg terug te vinden.
Zondag 9 september: Van Rifugio Puez/Puez Hütte (2.475 m) naar Rifugio Pisciadú (2.585 m)
Een ruig gebied wacht op ons, dat herinneringen oproept aan het Steinernes Meer. We lopen langs randen van pieken en kammen, zien gelijkenis aan een stenen kasteel. Bij het Gipfelkreuz, bestaande uit een authentiek houten kruis, maken de Duitse dames – die ons blijven achtervolgen – onze topfoto’s. Op een cruciaal punt iets onder deze top ontspint zich een discussie over de vervolgroute. Er dreigt zelfs een democratisch proces te ontstaan, waarin de meerderheid de route bepaalt. Hmmm, twijfelachtig. De reglementen staan dit niet toe, Hét Bestuur beslist! Wat helpt is dat Gijs behalve bestuurslid tevens samen met Jan organisator is van deze GA, dan heb je snel dubbelgelijk. De waan dat we in dit oergebied nagenoeg alleen vertoeven wordt in een klap weggevaagd, zodra we bij een overgang komen met een hekwerk. Vrouwen, kinderen, honden, Japanners…wat is hier aan de hand? We hadden iets gelezen over Unesco Zeven Wereldwonderen en dat het hier was… Maar horen deze randverschijnselen daarbij? We houden graag de illusie levend dat we hier alleen zijn, dus snel wegwezen hier. Bij Jimmie genieten we naast touringcars en liften van een lekkere lunch. De Weizen, pastaatjes en Schiwasser smaken ons goed. Erik heeft last van zijn tepels door het lopen en schuren; het is een kleine stap van Dollemietjes naar Dolletietjes. Volgende keer toch maar weer tepeltapen. Het laatste stuk van de dag is onwaarschijnlijk mooi. Na een stuk onderlangs de berg gelopen te hebben verschijnt rechts van ons een steile wand. Klimmers met helmpjes komen ons tegemoet. Waarom hebben wij die eigenlijk niet? Omhoog kijkend zien we immers vooral steile bergwanden, rotsen en kabels. Uitkijken dus. Op een paar aso’s na die omlaag rennen, haaks op het slingerpad dat zorgvuldig in het geröll aangelegd is, lopen de meesten stapvoets de route omhoog en omlaag, met respect voor de berg en haar padenmakers. Wat een schitterend stuk, slalommend en steil omhoog. Eenmaal boven is het uitzicht op het bergmassief achter ons fabelhalft! Een klein stukje verder ligt de hut op een mooie plek onder onze berg van morgen. Ja, we gaan nog hoger. Vanaf het terras kijken we naar de laatste wandelaars die boven komen, genietend van de nodige alcoholica, zoals de reglementen het voorschrijven.
Maandag 10 september: Val Rifugio Pisciadú (2.585 m) naar Smarthotel Saslong (St Christina 1.482 m)
Om 6.30 uur gaat de wekker. De stapelbedjes wiebelden bij elke beweging, maar voorruit, we hebben geslapen. Tijdens het ontbijt bespreken we de verkiezingen die de aankomende week plaats vinden en het fenomeen factchecker. We zien boven de ontbijttafel dat een gekruisigde Jezus aan de wand verlicht wordt door een stroomdraad; of is het andersom? Met verlichte bewolking en zelfs sluierregens in de verte vertrekken we even na achten voor onze laatste beklimming van deze GA. En wat voor één! De wanden voor ons zijn nog spectaculairder in ruwheid en hoogte. De route slingert er tussendoor. Gijs vindt een oude pikhouweel die vast ooit gebruikt is om het pad uit te hakken; dat het pad wel wat onderhoud kan gebruiken bewijst Frank, die plotseling een kabel uit de wand trekt tijdens de klim. Oef. Dat ging nog maar net goed. Dan komen we in een Sinaïachtige omgeving terecht. Goudgele kalkformaties torenen de hoogte in. Dat schreeuwt om een korte klim zónder rugzak. Gijs, Erik, Jan en Wout wagen het erop en raken bijna de 3000 m aan, bij het kruis, wat een waanzinnig uitzicht over de hele Sella Gruppe. Na een fotorondje komen ze weer terug. Intussen bewonderen Frank, Hein en Angelo twee klimmers die half in de wand hangen aan de overkant. Wow, respect. Het navolgende stuk is vooral omlaag terug naar het dal. Vlak voordat we het dal echt in duiken, op weg naar een overgangspunt met skiliften en hotels, dat we al zien in de verte, doen we nog even een dutje terwijl hoog boven ons de parapenters aan de hemel cirkelen. Regendruppels maken ons wakker, ok, ok, we gaan al weer. In de wetenschap dat we nog een behoorlijk eind moeten, rapen we de laatste energie bijeen om verder te gaan. Erik en Wout lopen voorop, snijden het slingerasfalt af, raken de weg kwijt en gaan trailrunnen. De anderen hebben het pad gevonden en komen eerder bij een soort Disney Ort aan: wat een drukte, hotels, café’s, speeltuinen, volle parkeerplaatsen. Toch biedt het ook een fantastische plek voor een biergarten met overheerlijke pizza’s onder een zonneluifel. Daarna volgden nog enkele uren verder het dal in, de hoge pieken en wanden ver achter ons latend. Angelo’s auto – geparkeerd op een lege parkeervlakte met in het midden een parkeerautomaat die alleen munten hanteerde – had maar liefst twee bekeuringen van zo’n 80 euro per stuk onder de ruitenwissers. Tot op de dag van vandaag zijn deze bekeuringen nog niet geïnd. Het Smarthotel Saslong in St Christina waar we onze laatste nacht doorbrengen is een modern designhotel, met zitzakken op het balkon. In het dorp eten we bij de Italiaan en kijken met een heerlijk gevoel terug naar alweer een heel gave GA in een heel bijzonder berglandschap. Wout wordt als vrijwilliger aangewezen voor de GA2013 die op 5 september wordt vastgesteld. Eerste gedachten gaan uit naar het Monte Rosa gebied, maar dat kan nog allemaal veranderen.
Dinsdag 11 september: Smarthotel Saslong (St Cristina 1.482 m) naar huis
Waar kennen we die datum van. O ja, van de terugreis en van het geherdefinieerde ontbijt. Het Smartontbijt is om meerdere redenen een heel moderne ervaring. We verzamelen eerst euromunten in cash, op zich al een lastige opgave. Vervolgens toveren we 21 ontbijtmunten uit het muntenautomaat, overhandigen deze stuk voor stuk aan de dame bij de kassa om vervolgens hiermee ons ontbijtbuffet veilig te stellen. We bespreken wassen, strijken en de vaat. We leren dat je de wasmachine en vaatwasser af en toe heet moet wassen. En dat je een poetsvrouw ook moet laten strijken. Ja, ook het begrip ‘vrouwvrij’ verdient herdefinitie, we kúnnen toch niet zonder. En, last but not least, dat een 4-minuten eitje in Nederland hier minstens 8 minuten moet koken om hetzelfde resultaat te krijgen vanwege de hoogte. Dat zelfs een ontbijt anders dan anders kan zijn verbaast ons al niet meer. Look different, enjoy life.
©VVVWW / Wout Ritzema 2012