GA2003 – Texelgruppe, Süd-Tirol
Facts
Regio:
Texelgruppe, Süd-Tirol
Deelnemers:
1. Jan Skornsek
1. Gijs Koedam
4. Frank de Zoeten
7. Hein Winnubst
8. Jan Waalkens
9. Roger Hompesch
12. Wout Ritzema
13. Oliver Wagemann
Periode:
04 t/m 09 september 2003
Route en overnachtingen:
- Gasthof Zeppichl (Pfelders)
- Gasthaus Bergrast (1180m)
- Hochganghaus (1.839)
- Lodnerhütte (2.259)
- Gasthof Zeppichl (Pfelders)
Foto’s
Story
Inruilen of oprijden? –
donderdag 4 september t/m dinsdag 9 september 2003
proloog
Op 10 maart verstuurt Gijs K. namens Hét Bestuur zijn eerste mail over de GA2003 aan alle VVVWW-leden. Leden schrikken wakker uit hun winterslaap en moeten plots informatie verwerken die hen traditiegetrouw pas luttele uren voor vertrek bereikt. De Texelgruppe in Süd-Tirol ten noorden van Meran is het reisdoel dat door lid Hein W. is verkend. “Hein en Hét Bestuur denken wel weer vier bijzonder boeiende dagen te hebben samengesteld in een buitengewoon mooie omgeving.” Dat zullen we dan nog wel zien. Hét Bestuur vereist voor deze GA een goede fysieke conditie, deelname aan de NKBV-cursussen ‘Rotsklimmen’ en ‘Gaan in berggebied’, verliezen van voldoende gewicht (vandaar dat Henk afwezig was…) en het beschikken over Trittsicherheit en Schwindelfreiheit. “Denk er nog eens over na”. Verder heeft Hét Bestuur dit jaar een stop op het aantal deelnemers ingevoerd, hetgeen na een natuurlijke, door Hét Bestuur bevorderde selectie resulteert in acht deelnemers. En omdat Henk V. dit jaar niet mee gaat, wordt de vertrekplaats verplaatst van Heerlen naar Köln. Zo gezegd, zo gedaan.
dag 0 – woensdag 3 september: verzamelen in Köln
Bij aankomst in de Mommsenstrasse blijkt één rijdende ledenvergadering bestaande uit Jan S., Jan W. en Wout R. al aan de Kölsch te zitten. Hein’s charmante assistente Christina heeft de chili concarne gereed staan. Een halfuur later arriveert de tweede rijdende ledenvergadering van Gijs K. en Frank de Z. in de deuropening. Gijs’ eerste opmerking luidt: “We hadden de afslag gemist.” Gelukkig bracht de GPS uitkomst. Het blijft opmerkelijk dat twéé GIS-specialisten in één auto verkeerd kunnen rijden. Eén krat Kölsch later en de door Hein beschikbaar gestelde matrassen, matjes, slaapzakken en dekens worden betrokken. Jan S. zet met zijn nieuwe videocamera de eerste stappen om een heuse road movie te maken. Daar moet men toch nog behoorlijk aan wennen.
dag 1 – donderdag 4 september: reis van Köln naar Pfelders, Süd-Tirol
Van projectleider Hein mogen we uitslapen, omdat we vanavond niet hoeven te lopen. Frank sputtert tegen en wilde het liefst al om 6 uur gaan rijden. Verder verzoekt hij eenieder het “VVVWW meeting”-bord vanavond niet te vergeten. Gedeelde verantwoordelijkheid is geen verantwoordelijkheid, toch? Roger is om 9.00 uur in geen velden en wegen te bekennen en zeker niet in de Mommsenstrasse. Hein stelt voor dan maar zonder hem te vertrekken. Roger vraagt later of we echt zonder hem vertrokken zouden zijn. De reis verloopt soepel, hoewel Wout twijfelt aan de nauw-keurigheid van Frank’s cruise control die op 140 km/u is afgesteld. Wout’s XM kan de krachtmeting met Frank’s Bora echter met alle gemak aan. De sfeer is goed, mede dankzij het mooie weer. Ook dat heeft Hét Bestuur weer weten te regelen. Jan brengt ook onderweg zijn filmische kwaliteiten in praktijk, hetgeen Hein de opmerking ontlokt: “Jan, je weet niet eens hoe je zo’n ding moet aanzetten”. Vijf dagen later blijkt die uitspraak op video te zijn vastgelegd. Onderweg wordt telefonisch het thema voor deze GA vastgesteld: inruilen of oprijden. We zullen hier nog op terug komen. Bij de Brenner Pass betreden we Italië, althans op papier, want u bevindt zich in Süd-Tirol en da’s toch andere koek, zoals Jan W. in St. Leonard in Passeier ervaart als hij in vloeiend Italiaans sigaretten koopt bij de lokale supermarkt, maar slechts in het Duits wordt bejegend. Het uitzicht vanaf de Jaufenpass (2.099 m) laat menig hart sneller kloppen. De vooruit- en vergezichten voor de komende dagen zijn goed. Wout had helaas geen tijd hiervan deelgenoot te zijn. Rond 19.00 uur arriveren we bij Gasthof Zeppichl in het dorpje Pfelders. Frank vergeet het bordje niet, maar had dit jaar nog makkelijk naar de auto terug kunnen lopen. Herinneringen over voorgaande GA’s komen bij het bier weer bovendrijven. Wiener Schnitzels en gemengde salades vinden grif aftrek. Ook in de stoutste dromen die ’s nachts in kamer 3 en 10 worden gedroomd kan niet worden bevroed wat ons de volgende dag te wachten staat.
dag 2 – vrijdag 5 september: Gasthof Zeppichl (1.680) via Faltmarjoch (2.501), Falser Alm (1.970) en Hahnenkamm (2.025) naar Gasthof Walde (1.310) & Gasthaus Bergrast (1.180)
De zon schijnt, de rugzakken worden na het ontbijt omgebonden. De gewichten variëren van 10 kg (Jan. S: “Ik heb low profile ingepakt.”) tot ruim 15 kg (Frank moet die 70 liter toch vol krijgen?). Tja, bovendien weet je nooit of die Hartkeks, salami’s, mueslirepen, mini-Twixen, Powerbars (ja, daar zijn ze weer!) en wat dies meer zij nog van pas komen. Op het programma staan allereerst 1.000 meter stijgen en die beginnen meteen bij het verlaten van het dorp. Niet wennen, maar gelijk in de benen. Het is tenslotte inloopdag. Onderweg blijkt Wout hele goede maatjes te zijn met de lokale fauna. Mèèèhh! Er wordt na enkele honderden meters stijgen al druk gediscussieerd over de dag van morgen (welk een overmoed!). Gijs heeft het over zijn innerlijk en vooral onbedwingbare behoefte te willen ‘vlammen’ tijdens een GA. Maar na de steile stijging over het Geröllfeld naar de Faltmarjoch (2.501 m) piept een enkeling wel anders. De mascotte, de kleine blauwe draak, wordt hier Tex gedoopt. De afdaling naar de Falser Alm (die door sommigen verward wordt met de Vaalser Alm) splitst de groep in tweeën.
Groep 1 heeft de Backerbsensuppe al genuttigd als groep 2 arriveert. Projectleider Hein heeft de situatie reeds ingeschat en voor Frank vervangend vervoer geregeld in de achterbak van een pick-up. Om voor het donker in de nachtverblijven te arriveren is een vertrek om half 5 vereist. Er is nog nooit zo snel een roereiomelet verorberd! We stijgen 300 meter om vervolgens langs de Hahnenkamm anderhalf uur later bij de dito hut te geraken. Hier is het uitzicht over Meran indrukwekkend, maar er is geen tijd om te genieten, want ons wacht nog een steile afdaling van 700 meter naar de beide hutten. Die 700 doen we in 1 uur en 15 minuten en het is donker als we bij Gasthof Bergrast aankomen. Frank is daar nog niet, maar arriveert 5 minuten later in een taxi! Knieën zijn aan gort, spieren zijn opgezet, magen knorren. Gijs, Jan S., Hein en Wout dalen in het donker nog verder af naar Gasthaus Bergrast. Aldaar treffen zij een Spartaans onderkomen aan en moeten zij bij de gastvrouw knievallen doen om nog een kom soep als avondeten te krijgen na deze monstertocht van 22 km! De gasten in Walde worden door Gastwirt Luis nog voorzien van Spaghetti Ragout & Gemischter Salat. Hier wordt niet over het eten, alleen over spier- en kniepijn geklaagd. Limoncella (zie Cristallina tijdens GA 2002) blijkt Luis niet te kennen, waardoor Jan W. verder bevestigd wordt in zijn waarneming dat we ons toch echt in Oostenrijk bevinden. Met al die pijnen in onze lijven is het onrustig slapen. De term ‘inloopdag’ is weer geherdefinieerd.
dag 3 – zaterdag 6 september: Walde & Bergrast via Longfallhof (1.075) over Meraner Höhenweg naar Hochganghaus (1.839)
Projectleider Hein belt ons de volgende ochtend bij het ontbijt vandaan met de mededeling dat het programma drastisch is gewijzigd. Roger verheugt zich al op het bezoek aan een lokaal museum in Meran. Bij de Longfallhof herenigen we. Na nog meer koffie en Apfelstrudel volgen we de Meraner Höhenweg westwaarts. Wijziging ja, drastisch nee. Er moet vooral weer gestegen worden vandaag. En dat valt met kapotte knieën en pijnlijke spieren niet mee. Het pad slingert hoog boven Meran en dat het weekend is merken we. Voor dagjesmensen is het via de kabelbaan makkelijk hierboven te genieten van het mooie weer en het uitzicht. Als we een geblondeerde dame in smetteloos witte outfit en op hoge hakken (!) en dito man passeren, rijst de vraag wie hier misplaatst is. Gelukkig stijgen we boven de gebaande paden uit om via het bos rond een uur of drie terecht te komen bij het Hochganghaus. De verbazing slaat toe bij het lezen van de richtingsborden van de Alpenverein Süd-Tirol (AVS): het is niet tweeëneenhalf uur, maar vier uur lopen naar de Lodner Hütte. De redactie van de Kompas-gids verdient een reprimande, want hierdoor lopen we de Spronser Seen mis. We kunnen blijven slapen, waardoor een later arriverende groep verbannen wordt naar de stal (“U heeft niet herbevestigd.”). Dat was een korte dag, maar na de inspanning van gisteren… De gewonnen vrije tijd wordt gevuld met gebruikelijke filosofische betrachtingen, maar vooral het veelgeprezen Solo van Jan S. komt weer op tafel. De vragende blikken van de omstanders in de gelagkamer spreken boekdelen als er weer kaarten worden geruild, doorgegeven, in allerijl worden afgeworpen, in grote hoeveelheden genomen moeten worden. Gijs probeert nog steeds vijven te lozen en wordt opvallend vaak door medebestuurslid Jan gesteund. De slaapzolder in deze oude hut is een waar snurkparadijs.
dag 4 – zondag 7 september: Hochganghaus via Franz-Huber-Steig naar Lodnerhütte (2.259)
Vandaag stond eigenlijk op het programma om van de Lodner naar de Stettiner Hütte (2.825) te lopen, maar de Lodner is ons einddoel voor vandaag. Bij het ontbijt wordt het thema ‘inruilen of oprijden’ nog eens doorgenomen met als belangrijkste conclusie dat je ook eruit wilt, wat je erin gestoken hebt. Waarom hebben we op de aanpalende kegelbaan gisteren niet onze overtollige energie opgemaakt? We stijgen gestaag langs de Franz-Huber-Steig de wolken in. De zon van de afgelopen dagen laat zich niet zien. We passeren het bordje “Nur für Schwindelfreie” en begrijpen mede aan de hand van de bemoedigende, met veel liefde door de AVS aangebrachte bordjes ter nagedachtenis van ter pletter gevallen medemensen enige tijd later dat Gijs op 10 maart jl. niets uit zijn duimen aan het zuigen was. Trittsicherheit dien je altijd bij je te hebben en Schwindelfreiheit kan hier goed van pas komen. Gelukkig weet Hein daar een definitie van te geven. Uw verslaggever is Wout dankbaar dat hij op enig moment blindengeleidehond heeft gespeeld. Bij het bereiken van de Klettersteig op ongeveer een uur lopen van de Lodner zijn we blij dat we dit traject een dag eerder niet afgelegd hebben bij het invallen van de duisternis. We waren misschien niet voltallig thuisgekomen. Jaarlijks schijnen er 700 doden in de Alpen te vállen. De Lodner Hütte ligt sprookjesachtig als een kasteeltje op een verhoging temidden van een oplopend dal in de nabijheid van de Roteck, met 3.337 meter het hoogste punt in de Texelgruppe. Helaas liggen de ons omringende bergtoppen in de wolken. Jan S. weet zeven GA’ers te verleiden tot een intiem video-interview. We wachten op de director’s cut. In deze hut is sprake van het ware hutgevoel: onherbergzame omgeving, afgelegenheid (geen GSM-bereik!), stroom uit een brommend aggregaat (Gijs wordt nerveus van het ritme waarmee de lampen flikkeren), Matrazenlager. Zouden die geschoten marmotten de basis vormen voor de Spaghetti Ragout? Hein heeft de smaak te pakken: hij veegt de vloer met ons aan met Solo.
dag 5 – maandag 8 september: Lodnerhütte via Halsljoch (2.808) naar Pfelders (1.680)
Vroeg uit de veren en bij kaarslicht (!) ontbijten. Romantischer kan niet (met acht mannen). Een kleine 600 meter stijgen we naar de Halsljoch. Bij mooi weer schijn je mooi uitzicht te hebben, maar het is bewolkt. Een gems kruist ons pad. Als we over rotsblokken aan de afdaling naar Lazins beginnen, begint het te regenen. Dat schijnt in GA-verband al enige tijd niet te zijn voorgekomen. Hét Bestuur grijpt niet in, sterker nog, Gijs en Jan zijn het erover eens dat je als bestuur soms juist niet moet handelen. Halverwege de afdaling door dit uitwaaierende dal treffen we een gesloten hut, met één open deur. We schuilen, bevestigen het VVVWW-bord tijdelijk op de deur en verklaren de officiële ledenvergadering voor geopend. Het belangrijkste besluit dat unaniem genomen wordt, betreft een ledenstop. We kunnen weer verder door de regen. Vlak voor de Lazinser Alm (1.858) komen we, evenals vorig jaar, op onze laatste dag mountainbikers tegen. De volgende conversatie ontstaat. Stijgende mountainbiker met fiets aan hand: “Is het pad daarboven net zo breed als hier?” Dalende wandelaar: “Nee, het wordt smaller”. Fietser: “Valt er boven sneeuw?” Wandelaar: “Niet toen wij er waren.” Fietser: “We gaan naar de Halsljoch; hoe hoog is dat?” Wandelaar: “2.800.” Over goede voorbereiding gesproken. De beschadigde neus van de fietser spreekt boekdelen. Verregend trakteren we onszelf in de Lazinser Alm op Kaiserschmarn. Als hoofdgerecht aan de zoete kant, als toetje nogal veel. Frank oefent geduld, want je moet “niet als eerste uit de pan willen”. Nog een uur lopen tussen de koeien en we zijn weer bij Zeppichl. Was de Almabtrieb nu al geweest? Jan S. weet zijn camera aan de tv in kamer 3 te koppelen en we zijn toeschouwer van de wereldpremière van het ruwe videomateriaal van onze eigen GA-road annex walk movie. Roger brengt de Duitse man die onze groepsfoto in de stromende regen nam in verlegenheid door zijn reisgenote Ihre Frau te noemen. Ze moest er wel om lachen. Wordt hier opgereden of is hier ingeruild? Hoewel deze vraag ons bezighoudt, trekken acht Wiener Schnitzels meer aandacht. Na het eten wordt het VVVWW-relatiediagram geschetst. De VVVWW hangt samen door een toevallige kennismaking in Nijmegen, het bestaan van Lemiers en dankzij Karin. Na vier dagen lopen, Solo en nog meer bier gaat vanzelf het licht uit…
dag 6 – dinsdag 9 september: reis van Pfelders naar Köln
De heren in kamer 3 hebben deze nacht moeite gehad slaap te vatten, daar uw verslaggever zijn uiterste best heeft gedaan hen wakker te houden, zeggen ze. De zon schijnt weer, de poedersuiker ligt op de bergtoppen om ons heen. Frank pleitte ook vandaag weer voor een vroeg vertrek. Ons kennende zijn vroege vertrekken redelijk betrekkelijk, ondanks de lange reis voor de boeg. Het vroege vertrek wordt inderdaad uitgesteld om de helikopter gade te slaan die naast de Gasthof bouwvakkers en -materiaal oppikt om de bergen in te vliegen. Dat hebben we eerder meegemaakt. Goedgemutst gaan we op reis, maar met verschillende reisdoelen. De XM heeft als bestemming Köln, de Bora moet Jan S. op tijd in Innsbruck op de trein naar Slovenië zetten en door naar Utrecht om Jan W. op tijd op de trein naar Groningen te krijgen. Het schijnt gelukt te zijn. Terwijl de XM’ers ’s middags bij Stuttgart eten, zitten de Bora’s in een Raststätte bij Würzburg. Hein loodst ons binnendoor langs de spitsfiles naar de Mommsenstrasse, vanwaar ook wij opsplitsen naar Aken, Utrecht en Amsterdam.
epiloog
Eenieder die vorig jaar dacht aan de 8e GA mee te lopen, is op het verkeerde been gezet. Een hertelling heeft uitgewezen dat dit jaar de 8e GA heeft plaatsgevonden. Wout is aangewezen als projectleider voor de 9e GA. Om een plekje bij de voorinschrijving te bemachtigen heeft uw verslaggever alvast aangeboden hem te assisteren. Voor, maar vooral tijdens de GA is veel gesproken over een maximaal aantal deelnemers aan een GA. Acht wordt gezien als maximum aantal deelnemers, gezien het voor- en natransport en de groepsgrootte in de bergen. Hét Bestuur heeft aangegeven bij de vaststelling van de deelnemers voor de volgende GA gebruik te willen maken van het anciënniteitsbeginsel. Uiteraard wordt hier niet transparant mee omgegaan. Een algemene ledenstop is ingevoerd, zodat we nu bestaan uit 13 leden en twee spookleden.
hoogtepunten
Een overnachting in de Stettiner Hütte had het hoogtepunt moeten zijn, maar de Halsljoch met zijn 2.808 meter deed er niet voor onder. De meting van Gijs’ GPS gaf overigens minder dan 2.800 aan! De filmopnames van Jan S. gaven een nieuwe dimensie aan de GA en de nog uit te brengen – en volgens sommigen alleen binnenskamers te vertonen – videofilm kan leiden tot een visueel hoogtepunt. Wordt het reality tv of een docusoap? Hein heeft bewezen een gedegen projectleider te zijn die ook met een spierblessure loopt als een kievit. Jan W. blijft het filosofisch geweten van de VVVWW en heeft moeite te moeten uitleggen dat de seksuele geaardheid van 8 mannen niets met een verblijf in de bergen te maken heeft. Frank heeft iets met poppen. Roger vindt dat je gewoon goed moet luisteren. Gijs had weer 16 batterijen bij zich en is voor een periodieke keuring. Oliver is prettig, gestoord. Tenslotte nemen wij hierbij waardig afscheid van Wout’s XM die ons tijdens de GA zo dienstbaar is geweest is en welhaast dierbaar was geworden. Wout verdient een pluim: hij heeft opgereden en ook nog geprobeerd in te ruilen. Doe hem dat maar eens na.
Deze GA werd mede mogelijk gemaakt door:
- Christina’s chili concarne;
- Citroën i.s.m. ANWB;
- ESRI Nederland;
- projectleider Hein.
©VVVWW 2003