GA2006 – Val Bregaglia, Zwitserland
Facts
Regio:
Val Bregaglia / Graubünden, Zwitserland
Deelnemers:
1. Gijs Koedam
1. Jan Skornsek
6. Angelo van der Linden
12. Wout Ritzema
13. Oliver Wagemann
99. Erik De Becker
Periode:
07 t/m 12 september 2006
Route en overnachtingen:
Hotel Stampa (1.465)
Cappana di Sciora (2.120)
Cappana da l’Albigna (2.333)
Cappana del Forno (2.574)
Hotel Stampa (1.465)
Foto’s
Story
Bene(n)lux(e) in de bergen – Op zoek naar méér rood
bergwandelen tussen 827 en 3.008 meter
proloog
De GA is traditiegetrouw de afsluiting van de zomer. Bij thuiskomst zullen de eerste bladeren van de bomen zijn gevallen. Dat betekent dat de herfst is begonnen. Anders dan deze zekerheid verloopt de voorbereiding van deze GA nogal chaotisch. Angelo heeft ruim voor vertrek een prachtige route in Noord-Italië uitgestippeld. Dan blijken de hutten aldaar ineens gesloten te zijn. Een spoedberaad met Hét Bestuur levert een alternatief in zuidelijk Zwitserland op. Schrale troost: men spreekt er Italiaans. Achteraf blijkt dat Angelo er vanuit ging dat de GA een weekend later plaatsvond. Met andere woorden: we hadden gewoon naar Italië kunnen gaan… Vlak voor vertrek laat Frank weten dit jaar – voor het eerst! – niet deel te nemen. Een logistieke nachtmerrie doemt op door het wegvallen van de tweede lease-auto. Henk laat bovendien weten ziek te zijn; we zijn derhalve om begrijpelijke redenen niet welkom op de golvende vloer in Heerlen. Gijs lost zo’n vraagstuk natuurlijk gewoon op, ook al is het 5 voor 12. We verzamelen via Utrecht en Culemborg in Zaventem en rijden in één auto naar Zwitserland. Omdat er dit jaar maar vijf VVVWW’ers meereizen, wordt voor het eerst de wildcard ingezet. Erik D. zal op eigen gelegenheid vanuit Luxemburg naar het Zuiden reizen. De weersverwachting duidt op regen, maar Gijs vraagt ons allen te bidden voor droog weer. Zulks geschiedde.
dag 0 – woensdag 6 september: verzamelen in Zaventem
“Hebben jullie de update op de website dan niet gelezen?” vraagt Gijs als we hem ’s avonds in Culemborg ophalen. De allerlaatste versie van de planning staat erop – nádat we zijn vertrokken uit Amsterdam en Utrecht. Ook alweer een unicum: de thuisblijvers kunnen planning en kaart gewoon downloaden. Nu nog realtime de GPS-gegevens van onderweg op de website zien te krijgen. Gaan we aan werken. De vrouwen zijn al naar bed, het bier staat koud en de veldbedden staan klaar in Zaventem. We gaan ook dit jaar niet vroeg slapen; hoe kan het ook anders.
dag 1 – donderdag 7 september: reis van Zaventem naar Casaccia (835 km)
vertrek uit Zaventem bij mooi weer 7:45 uur
aankomst te Cacciabella bij regen 19:07 uur
Alles en iedereen proppen we voor dag en dauw in de nieuwe C-klasse van Angelo. Speciaal voor ons en deze GA heeft hij een nieuwe baan met dito tweedehands lease-auto aanvaard. Hij wil tenslotte aardig gevonden worden door de groep. Die auto is van binnen toch een stuk kleiner dan hij van buiten oogt. Of zou het aan de vijf volwassen inzittenden met volle bepakking liggen? Ach, het is maar 11 uur rijden… De toeristische route door Elzas-Lotharingen brengt de TomTom in de war. Wout probeert ondertussen telefonisch de 58 BV’s van de NS bijeen te houden. De MB laat ons de hele dag weten geen last te hebben van enig feilen – no malfunction lacht de boordcomputer ons toe. De rit over de Julierpass en de afdaling over de Majolapas hadden zeker hun charmes. Een enorm ruimtegevoel maakt zich van ons meester als we in Casaccia kunnen uitstappen. Eenmaal aan de avonddis in hotel Stampa constateren we de voordelen van het niet dezelfde dag hoeven lopen naar de eerste hut. Nemen we menu 1 of toch maar menu 2? Beklemming maakt zich echter van ons meester: noch Jan, noch Wout, noch Angelo, noch ondergetekende heeft Uno meegenomen. Het gaat een saaie bedoening worden. Hoewel – elke hut heeft toch Uno? Erik arriveert om 0:30 uur zoals de TomTom heeft voorspeld. ’s Nachts blijkt er onweer boven onze hoofden te hangen.
dag 2 – vrijdag 8 september: van Promontogno (827) naar Cap. di Sciora (2.120)
de wekker gaat om 6:30 uur
vertrek van de postbus naar Promontogno 8:08 uur
start van de wandeltocht onder bewolkte hemel 8:45 uur
aankomst in de cap. di Sciora in de zon 13:00 uur
Dit dreigt de GA van de unieke gebeurtenissen te worden. De postbus (!) naar Promontogno vertrekt om 8:08 uur. Dat betekent dat iedereen op tijd aangekleed, bepakt en al dan niet voorzien van ontbijt aan de bushalte dient te staan. Om 8.00 uur is iedereen al klaar! Nog nooit vertoond in GA-verband. We moeten misschien vaker met de bus in de bergen… De postbuschauffeur weet zijn gele vehikel nauwkeurig door nauwe steegjes in de bergdorpen te manoeuvreren. Ons schoolreisje eindigt bij het postkantoor en dan dient de harde realiteit zich aan: er dienen 1.293 meter gestegen te worden. Na een uur lopen en ruim 400 meter stijgen is er dan nog zo’n nieuwigheid: Erik heeft in zijn 70 liter-rugzak een campinggasbrander om koffie te zetten. Deze wildcard mag van mij volgend jaar ook weer mee! Onder een bewolkte hemel kronkelt het pad aardig steil naar boven. Als je te langzaam loopt, haalt een hond je in. Conclusie na vier uur lopen: korte, maar krachtige inloopdag. We barsten nog van de energie en filosoferen al over een ander routeverloop op de laatste wandeldag. Gijs grijpt in; daar komt niets van in, want dat staat niet in zijn GPS. Frank moet volgend jaar toch echt weer mee, want we missen het VVVWW-meetingbord. Gelukkig heeft Erik hiervoor een oplossing via zijn PDA. Op een zonnig terras legt Jan uit dat iedereen toch echt hetzelfde wil. Wout heeft geleerd dat hij meer aan zijn rode waarde moet werken. Zou zijn opkomende zonnebrand meetellen? Calvinisme is een blauwe waarde, hoewel Calvijn een Zwitser was. Angelo concludeert tevreden dat zijn in één jaar afgeschreven Aldi-rugzak al twee jaar meegaat. Gijs schrijft zijn Karrimor-rugzak al 23 jaar af en ziet derhalve mogelijkheden tot sponsoring. Sponsoring – was daar niet iets mee? En om de eetlust te bevorderen gaan we nog wat buiten spelen op de helling tussen hut en gletsjer. Hoe lang zou je nodig hebben om boven te komen? Zeker 20 minuten! Erik is boven in 7. Bij het avondeten haalt Jan het na de soep in zijn welopgevoede hoofd om de borden alvast te verzamelen. De waardin waardeert dat met een snedig “Sie wollen neue Teller?”. Jan zal hierna geen bord of bestek meer aanraken. Wout kan niet bevatten dat Rudi Carrell toch echt al een tijdje dood is. We voelen ons dermate geïntimideerd door de huttendame dat we de avond aan de openlucht doorbrengen. Eén vraag blijft onopgelost: wie is toch die man die de toespijs smeert op zondag?
dag 3 – zaterdag 9 september: van Cap. di Sciora (2.120) via Pass dal Cacciabella Sud (2.896) en stuwmuur (2.165) naar Cap. da l’Albigna (2.333)
de wekker gaat om 6:30 uur
ontbijt om 7:00 uur
start van de wandeltocht om 8:15 uur
aankomst in de cap. da l’Albigna in de zon 15:15 uur
Het ontbijt dient reeds om 7:00 uur genuttigd te worden. Een horecamentaliteit wordt in dit land node gemist. We vermaken ons dan maar buiten; buiten is de pas, die als een muur voor ons ligt. De route-aanduiding verschiet van rood naar blauw. De pictogrammen op de waarschuwingsborden geven iets met helmen en touwen aan. Daar waar anderen op deze steile hellingen 250 meter per uur halen, halen wij met gemak 400 meter per uur. We worden ouder, maar sneller. Als de couloir onder de pas nog niet zichtbaar is, staan we onder een rotsmuur met gloednieuwe ladders. Gijs kan de verleiding niet weerstaan en loopt over de rots. De heren vrijwilligers die zojuist deze armaturen voor ons hebben aangebracht, zijn hogerop nog aan het werk. “Er soll die Leiter benutzen!” krijg ik toegesnauwd. Laat hij dan eerst even opzij stappen, zodat ik van de ladder af kan. Gijs maakt het goed door de beste man namens de gehele VVVWW te danken voor de tomeloze inzet. De Cacciabella-pas is een smalle niche waar zes man nauwelijks plaats vinden. De lunch wordt dan ook genuttigd op een lagere plek in de zon. Erik kookt soepen. We stellen vast dat Goulashsoep een product is van de geur- en smaakstoffenindustrie. Bovendien is Goulashsoep rood, evenals tomatensoep en Wout’s mok. Gijs moet bekennen dat hij spam ontvangt en wel over palmbomen. Met die onthutsende mededeling zetten we de afdaling naar het stuwmeer in. Angelo leert dat een Zwitserse vlag nog geen bier maakt. Een moment voor zichzelf naast de stuwdam is hem ook al niet gegund. Het biermoment moet wachten tot in de hut en die ligt een kleine 200 meter hoger. Na zeven uur lopen worden we door hond nr. 004 begroet. De zon schijnt volop en niemand heeft after sun bij zich. Nee Erik, zo’n middagdutje voor het eten doen we eigenlijk nooit. Het leermoment van de dag is dat je meer leert van mensen die anders zijn. En als Wout naar Sri Lanka gaat, neemt hij de boot, met asbest.
dag 4 – zondag 10 september: van Cap. da l’Albigna (2.333) via Pass Casnil Sud (2.941) naar Cap. del Forno (2.547)
het ontbijt is om 7:00 uur
start van de wandeltocht 8:15 uur
aankomst in de cap. del Forno 15:15 uur
Angelo belooft dat we volgend jaar in t-shirts van Cethys zullen lopen. De tweede steile beklimming staat op het programma. De Marschtee staat op het terras klaar en de route na het ontbijt is alweer blauw. Gelukkig staat de route in de GPS. Toch twijfelt Gijs aan onze marsbewegingen. We klimmen dan wel 400 meter per uur, maar of we wel goed lopen? De kaart geeft ook al geen duidelijkheid. Dan maar op gevoel verder, niet getwijfeld, de rugzakken af en over de rotsspleet heen getild. Op het plateau net boven de pasovergang lacht de zon ons weer toe. Angelo telt zijn overmaat aan repen nog maar eens na, terwijl Erik de soepen bereidt. Uiteraard laten we ons de gelegenheid niet ontnemen naar de top boven ons te rennen. Even een drieduizender meepikken! Opvallend toch dat deze piek een piramidevormige verzameling losse stenen blijkt. Erik heeft genoeg van de zon en gaat verder door het leven als Osama bin Debecker. De zware afdaling moet dan nog beginnen. Alle stenen onder de pas-overgang blijken los te liggen, op een onderlaag van ijs. Gelukkig maar dat hier onder een stralend blauwe hemel kunnen lopen. Zoals bekend is de kortste route tussen twee punten A en B een rechte lijn. Dat betekent dat we over de gletsjer naar de hut lopen. Mijn aanvankelijke bezwaren tegen een ongezekerde oversteek worden door Gijs vakkundig ontkracht: het is geen sneeuwbedekte gletsjer. Weer wat geleerd vandaag. “Gaan ze midden op die gletsjer ook nog foto’s staan maken!”. Sorry, Wout en ik zullen de volgende keer doorlopen. De ontvangst in de hut is on-Zwitsers: we worden welkom geheten met een glas thee. We voelen ons voor het eerst welkom in een hut. Het is er gezellig en het ontbijt morgenochtend is ook pas om 8 uur. Onze tafelgenoten uit Dresden en lokale Zwitsers weten meer over hun vaderlandse geschiedenis dan wij over Nederland. Hoewel – Limburg werd pas in 1839 aan Nederland toegevoegd, nadat België zich al in 1830 van de Lage Landen had losgemaakt. De door ons Franka & Sandra gedoopte dames vragen na het eten of het lekker was; het was in ieder geval meer dan genoeg. Blieft iemand nog appelmoes? Zelfs Jan durft weer borden en bestek aan te raken. De avond kan zeker niet meer stuk als we de rest van de gelagkamer de stuipen op het lijf jagen met Uno, dat hier dan eindelijk wél aanwezig is. “Will jemand nog etwas Wein…?”. Ach wel ja, we zitten maar op 2.500 meter hoogte en morgen is uitloopdag.
dag 5 – maandag 11 september: van Cap. del Forno (2.574) via Pass dal Caval (2.136) naar Cas-accia (1.458)
het ontbijt is om 8:00 uur
vertrek uit de hut om 9:25 uur
aankomst bij hotel La Stampa om 16:30 uur
Is de hoofdpijn van de hoogte of van de wijn? De route van vandaag kan niet gewijzigd worden, zei Gijs op de eerste dag. Toch is dat exact wat vandaag gaat gebeuren. We willen niet roemloos met de bus de Majolapas afdalen. Terwijl Jan en Gijs zich ontfermen over de ellipsoïden, nemen we de nieuwe brug – van juli 2006 – over de gletsjerstroom. Na vier dagen lopen leren we dat Zwitsers 160 meter marge in hun topografische kaarten verstoppen. De zon brandt nog steeds in onze nekken als we in de enigszins bewoonde wereld zijn afgedaald. Commandant Debecker is de enige die geen zonnebrand oploopt, maar wel de tegemoetkomende wandelaars stilzwijgend de stuipen op het lijf jaagt. De uitgebreide lunch nuttigen we – gezeten tussen de bejaarden – in de hut bij het Cavloc-meer. Mijn mededeling dat er stenen op het pad naar de Forno-hut liggen schrikt bejaarden af. Dat zal ik in het vervolg niet meer doen. We leren van de waardin dat er links van de Majola-pas (voor de lezers rechts) een mengelmoes van Italiaans en Rhetoromaans wordt gesproken. De laatste etappe is over de bergkam die ons nog scheidt van het 500 meter lager gelegen dorp. De steile afdaling na de Plan del Caval noopt mijn spieren na vier dagen tot een totale overschakeling. Eenmaal bij het hotel aangekomen is de spierpijn weliswaar voelbaar, maar de voldoening groot, evenals de bierpinten. Na vijf dagen kunnen douchen en scheren blijft toch ook een heerlijk gevoel. Je zou er je vrouw niet eens van gaan missen. Menu 1 of toch menu 2?
dag 6 – dinsdag 12 september: reis van Casaccia via Chur huiswaarts
de wekker gaat om 6:30 uur
vertrek van de colonne naar het Noorden 8:00 uur
aankomst in Zaventem in de zon 18:45 uur
Na vier dagen mentale ontspanning steekt op deze reisdag de stress de kop op. Jan moet een trein halen in Chur; Angelo moet op tijd in Brussel zijn. Fysieke inspanning is er vandaag niet bij; we vleien ons na het ontbijt in twee auto’s neder. Wout twijfelt enige tijd of hij dat ontbijt ook binnen zal houden. Ligt het aan de haarspeldbochten van de Julierpass of aan Angelo die verwoede pogingen doet om een vrachtwagen met oplegger bij te blijven in de afdaling? Eindelijk! ESP failure – visit your workshop. Oh ja, die remmen, ja, daar was iets mee. Jan neemt in Chur zijn boemeltje naar Lausanne en wij – met zijn vijven verdeeld over twee auto’s, welk een luxe annex beenruimte – spoeden ons naar de lunch in Freiburg. Angelo benut de vrije tijd met het lezen van de gebruiksaanwijzing van zijn MB. Resultaat: het no malfunction kan ook uitgezet. Meer dan een plaspauze en een kort afscheid van Erik zit er in Luxemburg niet in, want de deadline nadert. Gijs wordt op de laatste etappe zelfs gemaand vaart te maken. Een maximumsnelheid is een relatief begrip. Gijs, vertel nog eens hoe het was om in de Audi van Erik te rijden. We komen bijtijds en heelhuids in Zaventem aan; alwaar het bloedheet is! De drie kleine overgebleven VVVWW’ers hijsen zich voor een laatste etappe in de Xantia die voor de gelegenheid zowel met gas als benzine is gevuld. ’s Avonds laat is ook de laatste weer veilig thuis; ook al moest-ie van Utrecht via Almere naar Amsterdam rijden.
epiloog
Ondergetekende heeft met deze GA zijn eerste lustrum in VVVWW-verband volbracht. Dat heeft hij aansluitend een week lang gevierd met een uitgebreide griep in bed. De tocht bij het Val Bregaglia kenmerkte zich door korte dagtochten, die zowel technisch als fysiek zwaarder waren dan andere jaren. Is dat een weg die we ingeslagen hebben? Of gaan we volgend jaar weer voor meer rood in de route? Deze GA stond verder bol van de persoonlijke leermomenten, van ellipsoïden via warme vragen tot tellen in het Rhetoromaans. Uiteraard tel je niet mee als je niet beschikt over een SIRF III, maar dat lijkt me duidelijk. De tocht van volgend jaar is al gepland. Het wordt er een met bagagevervoer, bij voorkeur in de Vogezen. Thuis blijken de bladeren nog groen en vast aan de bomen te zitten. De herfst is nog niet begonnen.
hoogtepunten
Met zijn vijven 11 uur in één auto op reis die bovendien continu aangeeft dat hij geen technisch mankement vertoont, is wel een hoogtepunt te noemen. Vermeldenswaardig is ook dat eenieder dit jaar voorzien was van een AV-lidmaatschap. Erik bleek Frank te heten en was samen met Angelo en Oliver ook gezinslid van de familie K. We hebben er een aantal jaren over gediscussieerd, maar het is gelukt! En ook nog in hetzelfde jaar dat Gijs zijn persoonlijke dank aan twee AV-vrijwilligers kan uitspreken ter plaatse. Meer aan je rode waarde werken – dat is eigenlijk nergens voor nodig als je met je blauwe ogen in een blauw land zit op een top van 3.008 meter hoogte met vrij uitzicht rondom. Nu nog de GPS-gegevens realtime op de website…
Deze GA werd mede mogelijk gemaakt door:
– projectleider Angelo van der L.
– de EU,
– no malfunction i.s.m. Givi
– Hét Bestuur.
©OW / VVVWW 2006