GA2015 – Mercantour, Frankrijk
Facts
Regio:
Alpe-Maritimes, Frankrijk
Deelnemers:
1. Gijs Koedam
4. Frank de Zoeten
6. Angelo van der Linden
10. Kees Meijer
12. Wout Ritzema
14. Erik De Becker
Periode:
3 september t/m 8 september 2015
Route en overnachtingen:
Dag 0: Gite Neiges et Merveilles (1.550 m) Refuge de Valmasque (2.233 m)
Dag 1: Refuge de Valmasque (2.233 m) Refuge de Nice ou Victor de Cessole (2.232 m)
Dag 2: Refuge de Nice ou Victor de Cessole (2.233 m) Refuge des Merveilles (2.130 m)
Dag 3: Refuge des Merveilles (2.233 m) Gite Neiges et Merveilles (1.550 m)
Dag 4: Mesches (Tende) > Echternach
Foto’s
Story
De Jubileumtocht GA 2015 Mercantour: Een tocht als geen andere? Wat er aan vooraf ging…
Het zou eens niet zo zijn. Een GA zónder verrassingen in de laatste week is natuurlijk geen échte GA. Het begon met een 180 graden omkering van de geplande Triglav route een week voor vertrek, door Hét organiserende Bestuur. Bij reservering bleek dat een aantal hutten al vol zaten; het andersom afleggen van de route zou wél mogelijk zijn, al was dat qua opbouw van de dagen minder handig. Oliver besluit op maandag om niet mee te gaan wegens overlopende agenda. Op dinsdag is het meest actuele onweersbericht van de Triglav en de daarop volgende emaildiscussie onder de deelnemers, vervolgens aanleiding voor Hét Bestuur om te besluiten dat we niet naar het meest Oostelijke puntje van de Alpen afreizen, maar naar het meest Westelijke: Mercantour in de Alpes Maritimes.
Hét Bestuur is op alles voorbereid, het plan lag natuurlijk al láng klaar als plan B. Zeker gezien de berichten na afloop over dodelijke, door bliksem getroffen slachtoffers op de Triglav in die week, een wijs besluit, zoals we van Hét Bestuur gewend zijn.Het gebied in Slovenië waar 20 jaar geleden de VVVWW geboren is, moet nog even op onze terugkeer wachten. Volgend jaar maar weer proberen: Triglav is scheepsrecht?
Een paar uur vóór vertrek richting Erik in Echternach meld Jan zich af, Ester is ziek en Jan moet het gezin draaiende houden. Voor het eerst sinds vele jaren kan een hele GA-ploeg in één auto.
Donderdag 3 september 2015 – Dag 0
Echternach –> Mesches (Tende), Frankrijk – 950Km, 12 uur
Zoals altijd vroeg weg. Om 7.15uur rijden we weg in Karins Espace (waarvoor nog altijd onze eeuwige dank), vanaf Eriks place, waar de nacht ervoor nog driftig routes en waypoints worden gedownload van de nieuwe route, tenminste, als dat lukt. Na vele nachtelijke uren heeft Erik het gefikst.Het wordt een lange reis, omdat het gebied geïsoleerd ligt en alleen via omwegen en lange eenrichtingstunnels te bereiken is. We nemen de Oostelijke aanvliegroute en reizen over Frankrijk, via de Fréjustunnel eerst naar Italië om dan weer terug naar Frankrijk te steken. We rijden aan het eind van de middag de Vallée des Merveilles in, om een paar honderd meter ónder de starthut Gite Neiges et Merveilles aan te komen bij een zeer steil, betonnen pad. We moeten uitstappen om niet de bodem te beschadigen en gaan lopend verder. De Gite blijkt een oude mijn met een mix aan gebouwen. We komen precies op tijd en schuiven half 8 aan voor soep, pasta, vlees, kaas en crème non-brulée. Na het eten en inrichten van ons slaapvertrek met stapelbedden, in een apart appartementencomplex verderop het terrein – waarvan de ramen door vrijwilligers in de kozijnen zijn gekit – doen we nog een biertje in het cafeetje, onder het genot van de nodige psychedelische muziek.
Vrijdag 4 september 2015 – Dag 1
Gite Neige et Merveilles (1550m) – 3 uur –> Refuge des Merveilles (2130m) – 4 uur –> Refuge de Valmasque (2233m)
Om half 9 vertrekken we. Gijs is heel blij met zijn nieuwe solar, maar de eerste keer monteren duurt wel even: Hoe monteer je zo’n ding eigenlijk? Iets met touwtjes, knopen en hoop van zegen. Hij zou nog goed van pas komen deze week, wegens het ontbreken van stroom, telefoon of wifi-verbinding in dit gebied. Angelo heeft een picknick besteld, die we allemaal vakkundig verdelen over de rugzakken. De Vallée des Merveilles ligt er prachtig bij. Eerst lopen we door een licht glooiend boslandschap met rotsblokken, een bergriviertje, bruggetjes en weitjes. Al binnen een paar uur lopen, wordt het steniger en zitten we boven de boomgrens.
Het wordt snel duidelijk dat we niet de enigen zijn die dit een mooi gebied vinden. In het bronzen tijdperk leefden hier honderden, mogelijk duizenden families. Die zich kennelijk erg verveelden, getuige de monumentale ‘graffiti’ die zij vakkundig hebben achtergelaten op duizenden rotsen en stenen. Een gids verwelkomt ons in dit gedeelte van het dal met een toelichting over hoe uniek dit hier allemaal is, en dat je vooral nergens aan moet komen. Die waarschuwing was terecht, maar kennelijk niet voldoende. Tijdens een stop op een onschuldig uitziende steen krijgt Wout op zijn kop door een Parque National-gids die toevallig in de buurt is. Kennelijk zat hij bovenop een monument. Zou hier ‘een Woutje’ geboren zijn: “Zonder opzet iets beschadigen of vernielen”? Als kind werd hij al met zijn nieuwsgierigheid of onderzoekend gedrag gepest door zijn familie, die hem er nog steeds mee confronteert, dus tja, het zou zo maar kunnen.
Gelukkig zijn daar de bordjes, al zijn die niet altijd heel specifiek. We hebben zeker een kwartier gezocht naar een zeilschip op een grote steile wand met miljoenen grote en kleine door ijs ingeslepen krassen, maar het schip hebben we nooit gevonden. Wat zou het een goede grap zijn als hij er helemaal niet op stond! Een van de mooiste stukken graffiti verderop is zelfs verwijderd van een rotsblok en wordt tentoongesteld in een dorp beneden in het dal. Het moet niet gekker worden. We moeten het maar doen met een replica.
We komen langs veel meren, die allemaal voor elektriciteit worden gebruikt, maar niet voor ons: Wij laden zélf wel op, met inmiddels 2 solarpanelen op de rugzakken van Gijs en Erik, beide kado’s van de andere groepsleden. Goed bezig mannen!
We komen eind van de middag aan bij een prachtig geleden hutje aan een meer, met 18 km in de kuiten. We eten soep, rijst met kip in (weinig) kokossaus met ijs toe. En drinken rode wijn, veel rode wijn…Het was redelijk rustig vandaag, maar hier is het volle bak met 54 mensen. Zo vol dat sommige mensen, Hollanders, buiten slapen in een tentje. We spelen Uno, Gijs wint 2 van de 3 potjes en is zelf net zo verbaasd als ieder ander, Wout wint de derde pot van deze Brusselse variant; de Triglav is scheepsrecht bewaren we wel voor volgend jaar. Na een mooie, zonnige wandeldag gaan we een beroerde nacht tegemoet.
Zaterdag 5 september 2015 – Dag 2:
Refuge de Valmasque (2221m) – 6 uur –> Rifugio Federici Marchesini al Pagari (2650m) – 2,5 uur –> Refuge de Nice ou Victor de Cessole (2232m)
De nacht in Refuge de Valmasque is beroerd. De kamer is klein, vol, heel warm en de bedden zijn verdeeld over 2 niveaus, waar je steeds met vier mensen heel dicht tegen elkaar aan ligt. De kussentjes zijn klein en dun, de matrassen hebben geen vering. Ja, we doen dit vrijwillig, maar deze hut brengt ons terug naar een ver vervlogen tijdperk, op zich goed passend bij deze streek. En dan moet ‘the longest day’ naar Rifugio de Nice nog komen. Maar dat kan ook niet anders: We lopen immers van Zuid-Frankrijk naar Noord-Italië.
Kees vertelt een goeie grap over een pauw en een kalkoen, waarna de lokroep ’te-nauw!te-nauw!’ dagelijks door de bergen schalt, standaard gevolgd door de ‘kanmakkelijk-kanmakkelijk!’ van de kalkoen. Is hier met terugwerkende kracht ‘een Keesje’ geboren naar analogie van het Angelootje, dus iets als: “Een grap die als running gag een hele GA mee gaat?”
Het weer is mooi, de meertjes zijn schitterend en de ruigte overweldigend. Dat hebben we weer goed gedaan. We zien twee visarenden zweven, een indrukwekkend gezicht. De gemzen lijken ingehuurd door de plaatselijke VVV, gezien hun strak geregisseerde show op verschillende plekken.
We pakken rond het middaguur twee schartes van 2600 meter naar Italië en 2900 m weer terug naar Frankrijk. Tussen de schartes door zoeken we het pad – door al het geröll was het erg lastig te vinden. Vanmorgen zijn we gelukkig door de ‘patron de gite’ aan de hand van geplastificeerde foto’s met stippellijntjes geïnformeerd over de route. Met een screenshot daarvan op de smartphone is het ons uiteindelijk gelukt.
Angelo maakt op dit stuk tóch weer ’n Angelootje (voor de geschiedsschrijving: “een rugwaardse val op rugzak met goede afloop”) en Erik z’n tas maakt een Erikje: “Het uit zichzelf bewegen van een rugzak die meters lager uit zichzelf tot stilstand komt, bij voorkeur aan de rand van een afgrond.” Wij lopen stug door terwijl een beetje aparte Fransman met hoedje steeds bij ons in de buurt blijft.Het wordt de langste dag, dat wisten we. Maar dat de zon al halverwege de dag verdrongen zou worden door dichte mist en een spat regen is minder, maar niet geheel onverwacht. Wout had eerder deze zomer in zijn KNBV C1 sneeuw-en -ijscursus een stukje weerkunde gehad en kan nu een beetje wolken lezen. De donkere regen- en onweerswolken zouden achter een andere bergrug blijven steken, gezien de Westelijke richting en de neerwaartse beweging van de wolken… Pfew, tot ieders opluchting, vooral van Wout, klopte het en het bleef bij een paar verdwaalde spetters.
Vlak voor de tussenhut Rifugio Federici Marchesini al Pagari (in Italië) eten we buiten in de opkomende kou koffie met bosbessenpruimentaart. Bij de Passo Pigari op 2800m markeert een rode vlag de grens. Wout maakt er een foto van zijn kruis op de grens – want ja, wat is een grenscol zonder kruis? De hut Refuge de Nice is al zichtbaar beneden in de verte, maar we zijn moe, maken fouten. Angelo laat z’n drinkflesje een quasi-Erikje maken, maar die (fles) vinden we helaas niet meer terug, zodat het geen Erikje genoemd mag worden.
We drinken nog een biertje op het terras voor de hut voordat de zon definitief verdwenen is en de kou snel optrekt. In de vrij nieuwe en mooi gelegen hut boven een meertje (naast de oude kleine hut), eten we rijst met draadjesvlees en bosbessentaart toe, kennelijk iets van de streek; niet verkeerd, maar eenvoudig. Op zolder brengen we de nacht door, met Wout en Erik hoog in de nok en de overige mannen in de stapelbedden eronder.
Zondag 6 september 2015 – Dag 3:
Refuge de Nice ou Victor de Cessole (2232m) – 4 uur –> Refuge des Merveilles (2130m)
Het eenvoudige dinertje van gisteravond wordt gevolgd door een karig ontbijtje met droge sneetjes brood en olie. We beginnen met afdalen het dal in, wederom langs allerlei meertjes en watervallen. Eenmaal goed in het tempo loopt Frank rechtdoor in en scherpe bocht. Weer een mooie gelegenheid om een verrassende beweging te dopen met zijn naamgever. Het was immers een small step for Frank, but a giant leap rechtdoor in de bocht. Het ‘Frankje’ is geboren: “Een loopbeweging rechtdoor, terwijl het pad overduidelijk naar links of rechts gaat.”
Eenmaal bij het punt aangekomen dat we weer omhoog moeten, lopen Erik en Kees lopen door, de sukkels. Kennelijk was de opmerking ‘lekker pizza eten’ blijven hangen, waarna zij kilometers doorlopen op zoek naar een pizzagelegenheid, terwijl de afslag duidelijk eerder was, linksaf de brug over. Geen teken, geen check, geen communicatie met de mannen, die gewoon volgens plan linksaf slaan, omhoog naar een top op 2500 meter.
Het is nog steeds mooi weer, de gemzen blijven strak geregisseerd, afgewisseld door alpenmarmotten. Om half 4 komen de mannen aan bij de hut, die tot half 7 met verrekijker in de hand toch wel in de rats zitten, waar de sukkels nou zijn gebleven – het werd al koud en donker. De opluchting bij allen is groot als de stipjes in de verte groter worden. Het koude biertje zorgt voor een prettige hereniging. Het opdienen van het eten volgt na een zeer strakke, militaristisch uitgevoerde organisatie. Het eten zelf is verrukkelijk: Groentensoep, eisbein en een heerlijk toetje. Met 80 man slapen we op twee niveaus in een grote ruimte, gescheiden door een muur.
Maandag 7 september 2015 – Dag 4:
Refuge des Merveilles (2130m) – 3 uur –> Gite Neiges et Merveilles (1550m)
De uitloopdag. Ook vandaag is het weer een geoliede machine tijdens het ontbijt, waar onze bankjes om logistieke reden zijn verwijderd. Strak om 8.00 uur staat iedereen buiten, de hele hut. Ongelofelijk. We lopen deels hetzelfde stukje in Vallé des Merveilles omhoog. Een gids wacht ons op, maar we hebben wéér geen schip gezien. Erik heeft een tete-a-tete op de eerste scharte, met een indrukwekkend grote mannelijke steenbok, met dito horens, wat tot zweet (Erik) en blazen (steenbok) leidt, gevolgd door het blazen van de aftocht van de laatste. We lopen eerst 200 m omlaag en dan weer omhoog. Op het Plateau dat wat weg heeft van een stukje Steinenes Mehr pauzeren we voor een lunch. Het stuk erna is prachtig met grote zwarte stenen rotsen en pieken. We zien aan de overzijde een verlaten kazerne tegen een gevelwand, knap gemaakt.
Erik loopt voor de troepen uit in zijn tempo en ook Wout is opgewarmd en loopt in hoog tempo naar beneden. Om 14.00 uur is Erik binnen, 14.30 uur Wout en rond 15.30 uur komen Angelo, Gijs, Kees en Frank binnen. De Gite Neiges et Merveilles (1550m) is uitgestorven. Het duurt tot maarliefst half vijf totdat de sleutel gevonden is door de beheerder, om ons het verdiende koude bier te schenken. De mademoiselle met de vissenogen met tante Sidonia-look en hippie- annex harembroek heeft wel haar best gedaan om de sleutel te traceren, dat wel. We eten heerlijk: Soep, gratin aardappels met kip, kaas, kaas en nog meer kaas, salade en bosbessenfilotdeeg. Om kwart voor tien gaat toch echt het licht uit, gezien de vroege vertrektocht in het donker, voor de lange, lange reis terug.
Dinsdag 8 september 2015 – Dag 5.
Gite Neiges et Merveilles (1550m) – naar huis in NL, B en L
Om half vijf gaat de wekker, om na een zelfgemaakt maar karig ontbijt in een nog halfdonkere eetzaal te beginnen aan een donkere afdaling te voet naar de auto’s op de parkeerplaats een paar donkere haarspeldbochten lager. Ja, we willen dit ook nú weer zelf, net als alle andere GA’s.
Eigenlijk was er heel veel ‘net als andere GA’s’. We hadden de vertrouwde ingrediënten van de afvallers in de laatste weken vóór vertrek, de afsplitsing in twee groepen, de Angelootjes, de hutten, de gesprekken, de lol, de Uno, de Weissen en natuurlijk…het overweldigende en afwisselende landschap met zijn geregisseerde bergdieren en geen wifi. Heerlijk! Maar dit keer ook, zoals gebruikelijk, nieuwe elementen zoals de geboorte van de Frankjes, de Erikjes en wellicht de Woutjes en Keesjes, een hele avond wijn i.p.v. bier, de langste dag al op dag 2, een ongemarkeerde route op een geplastificeerde fotokaart van een huttenwaard, en voor de meesten een tocht in een compleet nieuwe streek. En daarmee was het tóch weer een tocht als geen andere. Georganiseerd door Hét Bestuur, een bestuur als geen andere.
© VVVWW 2015, WR