GA2018 – Parco Regionale dell’Adamello, Italië
Facts
Regio:
Alpi dell’Adamello e della Presanella, Italië
Deelnemers:
1. Jan Skornsek
1. Gijs Koedam
6. Angelo van der Linden
7. Hein Winnubst
12. Wout Ritzema
Periode:
06 september t/m 11 september 2018
Route en overnachtingen:
Dag 0: Bonn → Parkeerplaats boven Cedegolo: Malga Lincino (???? m) → Rif. Città di Lissone (2020 m)
Dag 1: Rif. Città di Lissone (2020 m) → Rif. Baita Adamè (2106 m) → Passo di Pola (2781 m) → Rif. Paolo Prudenzini (2235m)
Dag 2: Rif. Paolo Prudenzini (2235m) → Rifugio Serafino Gnutti (2166m) → Rif. Franco Tonolini (2450m)
Dag 3: Rif. Franco Tonolini (2450m) → Rif. Giuseppe Garibaldi (2550m)
Dag 4: Rif. Giuseppe Garibaldi (2550m) → Rif. Sandro Occhi all’Aviolo (1930m) → Rif. Alla Cascata → European Union of Fly Fishers Lodge
Foto’s
Story
GA 2018 Adamello (Italië) – Reisverslag
Dag -1. Woensdag 5 september – Naar Bonn
Als haast gebruikelijk gaan we in de aanloop naar de GA van 8 naar 7 naar 6 om uiteindelijk op 5 die hards uit te komen. Een GA dit keer met alleen Jan, Gijs, Angelo, Hein en Wout. Organisator Wout heeft in de aanloop naar de GA een paar keer de reserveringen aangepast, ook dat is een jaarlijks terugkerend ritueel geworden. De tijd van een noodzakelijke ledenstop en een maximum deelnemersaantal van 8 mensen op GA lijkt voorgoed voorbij gezien de trend van de afgelopen jaren. Het logistieke en klimatologische voordeel daarentegen is groot: we kunnen met 1 auto naar de bergen! Omdat die auto de Caddy van Hein betreft, gaat de Alpenroute via Bonn.
Wout haalt eerst Jan op, om daarna via een vreemde Tom Tom gestuurde omleiding dwars door Arnhem aan te sluiten bij een lange file om uiteindelijk via de Griftdijk Nijmegen-Oosterhout in te rijden om Gijs op te halen. Stond daar geen bord ‘verboden in te rijden van 16.00 – 18.00 uur? Nou, dat ging te snel en véél te veel tekst om het goed te lezen. Even later zitten we aan de espresso – wat smaakt die weer fantastisch – van barista Gijs.
Rond 20.30 uur rijden we Bonn in, om – voor de laatste keer met de Peugeot 407 – de auto voor de deur van Hein te parkeren. Mag dat wel? Zekers, volgens Hein, zolang hij maar in de vakken staat. Het weerzien is goed en de hausgemachte Chili ook. Angelo schuift een uur later aan in de tuin, maar de bonen smaken er niet minder om. De bedden worden weer ingenomen in huis en in het appartementje aan de voorkant. Wat een heerlijk begin!
Dag 0. Donderdag 6 september – Reisdag naar Adamello
Om 5.30 uur gaat de wekker. Hoe laat? Vooruit, het is voor het goede doel. We vertrekken uiteindelijk om 6.15 uur om maar liefst 13 uur later (!) om 19.15 uur aan te komen. Dat moeten we maar niet te vaak doen, zo’n end aanrijden. Halverwege duiken we een jaren 50 tentje in Duitsland in, voor een koffie en een broodje. Hier heeft echt de tijd stilgestaan. zit daar Olga?
De aankomst tijd was om 3 redenen spannend: in het licht willen lopen, droog willen lopen en op tijd zijn voor het eten. De eerste twee zouden niet blijken te lukken, de laatste gelukkig wel!
Tijdens de doorsteek door Oostenrijk nemen we een risicootje door een heel klein stukje geen tol te betalen – mag dat wel? We noemen het een gecalculeerd en weloverwogen risico. Dat ons uiteindelijk terug thuis duur komt te staan als een rekening van 120 euro ons opwacht. Grrrrrr. Niet alleen de lengte van de reis, maar ook het type wegen voelt lang (duurt lang!), de wegen in Zwitserland en Italië kronkelen wat af. De onbereikbaarheid van het gebied is kennelijk ook reden voor een geheime topontmoeting. Dure auto’s en helikopters vallen op in dit niemandsland op grote hoogte met rotsen en gletsjers.
We parkeren de auto onderaan de Rifugio Lisonne bij een kapelletje, na een lang, small kronkelweggetje waar je geen tegenliggers wilt hebben (en gelukkig ook niet krijgt). Het is nog zeker anderhalf uur lopen naar de hut. Tijdens het vallen van de schemer voelen we de eerste druppels. Al gauw lopen we in de regen en in de wolken. Het pad is donker en glibberig. Gelukkig wordt Lisonne opeens zichtbaar als wit stipje in een donker landschap.
We worden begroet door Dominique die niet onder zou doen voor een hippie. Hij zegt hier al 30 jaar te zitten, wow. We zijn de enige gasten, in het weekend verwacht hij meer aanloop. We eten pasta ragu, salade en vlees met champignonsaus – basic maar lekker. De rest van de staf is net zo opmerkelijk. Achter de kassa zit de hele avond een vrouw, stil voor zich uit te staren. De kok is een hele jonge gast (mag jij al koken?) en het meisje dat bedient heeft opvallend grote ogen en grote mond. Wat je allemaal niet opvalt na een lange, vermoeiende reisdag. Gijs oefent zijn Italiaans, maar het meisje praat stug Engels terug, hoe vaak krijgt ze die kans… Om 22.00 uur duiken we ons bedje in, moe…
Dag 1. Vrijdag 7 september – Van Rifugio Lisonne naar Rifugio Prudenzini
Om 7.30 uur gaat de wekker. Voelt als uitslapen. Tegen achten ontbijten we eenvoudig met brood en jam. Om 8.50 uur vertrekken we – lopen we nu vóór op schema? Gelukkig is het droog. We beginnen onze dag langs een meanderende rivier die zich flink een weg door de hoger gelegen vallei schuurt. Er lopen koeien los, varkens, er is vast een boerderij in de buurt. Inderdaad – even later komen we langs een geitenboerderij, mooi gezicht zoveel geiten bij elkaar. Ze lijken het goed te hebben, kunnen alle kanten op maar staan allemaal op een kluitje.
Een stukje verder komen we na ruim een uur al langs een eerste hut, Rifugio Baita Ademè, die gerund wordt door vrijwilligers. Hoewel we niet van plan zijn te stoppen, komt de schilder naar ons toe, die ook de hüttenwirt blijkt te zijn. Koffie dan maar? Na de koffie, komt al gauw de grappa op tafel – en nog meer grappa en ander illegaal gestookt spul. Ah vooruit, gezelligheid kent geen tijd, om 10 uur zitten we vol aan de alcohol…Zo ver is het niet vandaag. Na een uurtje besluiten we toch verder te gaan, en moeten we meteen pittig omhoog, twee uur lang. Zwaar! Op de scharte eten we wat, drinken we wat, genieten we van het uitzicht en van geen wind. Omlaag komen de druppels weer, gevolgd door regen.
Hier komen we voor het eerst deze GA grote rotsblokken tegen. Het zal niet voor het laatst zijn. Dit gebied ligt er vol mee. Springen en dansen en balanceren over de rotsen, een van de leukste dingen om te doen (vind ik). Regenpak aan, uit, aan, uit. Tegen half 3 lopen we Rifugio Prudenzini binnen. Een eenvoudige hut, verwarming met een generator, geen drinkwater, net als gisteren bij Rifugio Lissone. We eten Ministrone soep als tussendoortje en gaan even een dutje doen, bijslapen! De hüttenwirt wekt ons met het opnemen van de bestelling. Tegen half zes eten we pasta ragu, kip, taart en drinken we wijn. Na het eten spelen we Uno, voegen de ‘nul’ en de ‘zeven’ toe als actiekaarten (weet iemand de betekenis nog?). Om 22.00 uur duiken we erin.
Dag 2. Zaterdag 8 september – Van Rifugio Prudenzini naar Rifugio Tonolini
Om 7.30 uur staan we op, 8.00 uur ontbijten we, 8.40 uur vertrekken we – het lijkt wel een geoliede machine! Pal achter Prudenzini gaan we direct omhoog, de rotsen wachten op ons, klimmend en klauterend, mooi! En het zonnetje breekt door, erg prettig. Op de pas komen we oudere mannen tegen van 83, 82 en 64. Met de oudste…voorop! Respect! Het maken van de groepsfoto ging hem alleen iets minder goed af – na het maken van een stuk of vijf filmpjes vindt hij eindelijk de fotoknop. We vergeven het hem, want het is een prachtige groepsfoto geworden. We genieten in het zonnetje van een korte lunch en het prachtige uitzicht.
In de schaduw duiken we aan de andere kant van de pas omlaag, en balanceren en tangoën er op los over rotsblokken. De theorie van Jan: als je goed bent in tango, dan ben je ook heel goed in balanceren op de rotsblokken. Kijkend naar onze moves on the rocks: ik geloof het onmiddellijk. Onderweg komen we nauwelijks mensen tegen, maar vandaag zijn het zowaar Hollanders. Die – zo blijkt later in het CAI-boek in Rifugio Tonolini – Erik Sauer en Froutje Fruithof blijken te heten. Ze tippen ons om in de volgende lunchhut écht ministrone te eten, die is geweldig. In Rifugio Gnutti eten we …ministrone! En gnocchi met volgens de Tjechische dame in de bediening, zoekend naar de juiste vertaling, ‘zoiets als geit’ – het zal schapenvlees geweest zijn. De Tsjechische brengt de nodige beroering op het terras (wat doen modellen in deze ruigte?). De beroering is nog groter als blijkt dat ze haar vriend achterna gereisd is en de hele zomer hier in de hut werkt, waar imodium de sponsor van Angelo blijkt.
Het was heerlijk toeven op het zonnige terras, waar we wat sokken en T-shirts drogen aan de waslijn. De wind staat gelukkig gunstig zodat we kunnen blijven zitten en eten aan de picknicktafels. We lopen nog dik 2 uur naar Rifugio Tonolini waar we om 16.15 uur aankomen. Penne pesto, schnitzel, tiramisu, koffie, thee en een overvolle hut maken de dag compleet. De drukte is vooral opvallend na 2 nachten nagenoeg lege hutten op donderdag- en vrijdagavond. Het goede weer en het weekend zal daar zeker een rol in spelen. Nog even een potje solo en dan duiken we in ons houten stapelbedje.
Dag 3. Zondag 9 september – Van Rifugio Tonolini naar Rifugio Garibaldi
Er komt een prachtige dag aan. Volle zon en prachtige vergezichten. Het is goed dat we om 8.40 uur vertrekken, met 6,5 uur lopen voor de boeg, ook al is het net iets meer dan ‘slechts’ 8 kilometer. We beginnen omhoog met rotspartijen, klimmen en klauteren, handen en voeten, leuk. Onderweg komen we mooie spiegelende meertjes tegen. Op de scharte snaaien we nootjes en koekjes van elkaar en hebben we een schitterend uitzicht op Adamello en het Adamello massief. Vanaf daar gaan we ook weer via rotsen omlaag, er zijn (gelukkig) regelmatig kabels en stalen trappetjes, het is erg steil. Soms spannend gezien de afgronden onder ons, maar we zijn geconcentreerd en goed ingelopen.
Op dit stuk, op weg naar een stuwmeer in de verte, komt weer eens de complete wereldproblematiek voorbij. Grappig hoe na een paar uur álles besproken is, met elkaar blijkt samen te hangen, én opgelost te kunnen worden: oorlogen, suiker, Chinese inmenging in vastgoed, en infrastructuur wereldwijd. We weten het zeker: Moet de VVVWW geen Thinktank worden? Stel uw vraag en wij lossen het op tijdens de GA. Kunnen we ook nog eens gratis de bergen in elk jaar.
Na de stuwmeren, waar ineens sinds drie dagen weer telefoon- en internet-bereik is kijken we omhoog naar een enorm steile wand. Iedereen belt of appt nog even naar het thuisfront dat alles écht ok is.
Na een korte maar hevige klim en een korte en hevige daling kijken we uit op een enorm stenen vallei, waar duidelijk een gletsjer verdwenen is. Tegen 15.00 uur komen we aan in Rifugio Garibaldi, waar we op het zonnige terras heerlijk aan de Franciscaner Weissen gaan. In de hut zien we foto’s van waar in de jaren zeventig nog een de gletsjer lag, net over de rand uitstekend boven het meertje waar we zitten. Het uitzicht op de Adamello berg van 3500m is indrukwekkend. Kamer 2 heeft een zwarte vlag uit het raam, wat zou dat nou zijn? Het blijkt de handdoek van Hein te zijn die eindelijk heeft gedouched.
De kamer met stapelbedden is warm, we kunnen net als in de eerdere hutten ook hier geen water uit de kraan drinken, dus moeten we het hebben van gekochte flessen water. Gijs legt zichzelf aan het infuus van zijn Camelbag, maar die lekt zodat hij ‘s morgens met een nat bed wakker wordt.
Dag 4. Maandag 10 september – Van Rifugio Garibaldi naar de European Union of Fly Fishers Lodge
Ook deze GA gaan we weer een dagje splitsen. Wout en Gijs willen nog wel een topje nemen, terwijl Hein, Jan en Angelo liever vanaf hier naar het dal lopen, daar een taxi nemen naar het beginpunt waar de auto staat en vanaf daar Wout en Gijs ophalen op een afgesproken punt. Zo gezegd zo gedaan. We lopen eerst een uurtje naar beneden naar een stuwmeer, waar bijna een paar Angelootjes gemaakt worden door natte paden en kleine watervalletjes. Bij het stuwmeer nemen we afscheid van elkaar en vertrekken Wout en Gijs recht omhoog, terwijl Hein, Jan en Angelo zwaaiend het dal in gaan.
Het omhoog lopen op schuin nat gras is lastig, maar wordt even later vervangen door – door gletsjers afgesleten – kalkstenen platen. De temperatuur stijgt, net als de hoogte. De uitzichten op wat we de afgelopen dagen hebben afgelegd zijn schitterend. We zijn eerder boven dan verwacht, terwijl we ook nog een tijdje hebben staan kletsen met Italianen. Althans, Gijs was lekker aan het kletsen, Wout ziet nu al uit naar zijn cursus Italiaans volgend jaar. Via rotsblokken komen we boven waar we kort snacken, om daarna op losse kleine stenen naar beneden te roetsjen. Soms wat scary, maar dat steensurfen had ook wel weer wat.
De afdaling duurde lang, lopen we wel goed? Zouden we elkaar op tijd treffen? Uiteindelijk mikten we erop rond half vijf bij een hut halverwege het dal samen te komen. En ja hoor…precies tegelijk komen Hein, Angelo en Jan aangereden, terwijl Gijs en Wout net informeren of er ook Weissen geschonken wordt. Dat moet gevierd worden!
Vanaf daar was het een peuleschil om naar het dal te rijden naar de European Union of Fly Fishers (EUFF) Lodge, waar we eerst lid moeten worden, cash moeten betalen en dan veel goedkoper uit zijn. Yeah, right. We krijgen de sleutel en de receptioniste gaat er vandoor. Heel bijzonder. We spelen tafelvoetbal, lezen krantenkoppen over corruptie en besturen die onbetrouwbaar zijn, en over vastgoed kopen voor de EUFF in Canada. Italiaanse praktijken? Gijs wordt besmet met het virus, gezien zijn terugkerende (en zeldzame) uitspraak ‘Geld speelt geen rol’. We gaan ergens in het dorpje eten, veel en lekker. Geld speelt even geen rol.
Dag 5. Dinsdag 11 september – Terugreis naar huis
Het zit er weer op. Altijd spijtig. TomTom stuurt ons over de Albulapass. Volgens de navigatie de snelste weg naar Bonn, maar eh…. Wat doen we dan op de kasseien van het miniscule dorpje Albula? Anyway, het levert prachtige sightseeing op. Op een mooie zonnige pas eten we croissantjes met een heerlijke koffie en laten daarna de Alpen voor lange tijd weer achter ons.
Eenmaal in Bonn blijkt iemand voor Wout’s Peugeot een verkeersbord te hebben geplaatst – ‘ niet parkeren’ wegens telecomwerkzaamheden. Huh, dat mocht toch wel? Dat bord stond er nog niet bij vertrek! Hein kwam al snel met de verklaring: ‘dat is typisch mijn gekke buurman. Die doet zulke dingen.’ Anders dan de tol-boete uit Oostenrijk en de officiële waarschuwing van de gemeente Nijmegen om niet meer over de Griftdijk te rijden tijdens de spits (een week na de GA al op de deurmat), is de parkeerboete uit Bonn er nooit meer gekomen.
Los van de boetes of bijna boetes was het weer een geweldige GA, met alle ingrediënten: de gezelligheid, de gesprekken, het gebergte, de grijzer wordende mannen, de goulasch, het gelach en het gedrank. Ik zeg; voor herhaling vatbaar! We wijzen Hein als vrijwilliger aan voor volgend jaar, die er niet onwelwillend tegenover staat. Dit was toch een bestuursvergadering? Nou, dan is het een besluit.
2019 mogen we weer!
© VVVWW 2019, WR