GA2013 – Tour de Monte Rosa, Zwitserland
Facts
Regio:
Monte Rosa – Zermatt, Zwitserland
Deelnemers:
1. Jan Skornsek
1. Gijs Koedam
4. Frank de Zoeten
6. Angelo van der Linden
10. Kees Meijer
12. Wout Ritzema
13. Oliver Wagemann
14. Erik De Becker
Periode:
5 september t/m 10 september 2013
Route en overnachtingen:
Dag 0: Grevenmacher > Hotel Tannenhof, Zermatt (1.712 m)
Dag 1: Zermatt (1.616 m) > Gandegghutte (3.029 m) > Rifugio Ferraro (2.066 m)
Dag 2: Rifugio Ferraro (2.066 m) > Rifugio Gabiet (2.358 m)
Dag 3: Rifugio Gabiet (2.358 m) > Rifugio Pastore (1.575 m)
Dag 4: Rifugio Pastore (1.575 m) > Rifugio Oberto-Maroli (2.796 m)
Dag 5: Rifugio Oberto-Maroli (2.796 m) > Mattmark (2.197 m)
Foto’s
Story
De GA van de deadlines
donderdag 5 september 2013
Na een succesvol rendez-vous de avond tevoren, gaat de wekker om 6.30 uur vroeg in Grevenmacher. Het ontbijt wordt onderweg aan de eerste Raststätte genuttigd. De logistieke uitdaging de auto’s bij het aankomstpunt in Mattmark neer te zetten én op tijd in het hotel in Zermatt te zijn, vraagt om een vlekkeloze reis. We hebben een deadline te halen. We willen tenslotte graag met gevulde maag naar bed. De beide auto’s worden aan het eind van de middag aan de voet van het stuwmeer geparkeerd. Het personeel van het café verzekert ons dat er geen parkeergeld betaald hoeft te worden. Dat is zó niet-Zwitsers. Voor de wifiverbinding in de postbus betalen we €400. Bij de eindhalte van de bus blijkt de tandradbaan naar het autovrije Zermatt ook in de prijs inbegrepen. Dat is een meevaller. In Zermatt banen we ons een weg langs Russen en Chinezen om Hotel Tannenhof tegen 20 uur te bereiken. Gestoken in wandeloutfit worden we daarna door Angelo, de ober, achterin het restaurant geparkeerd.
vrijdag 6 september 2013
Ook vandaag gaat de wekker vroeg. Er moet wederom een deadline gehaald worden: de eerste kabelbaan naar de Gandegghütte. We smokkelen voor de lunch wat broodjes mee en begeven ons naar de Talstation. De zon schijnt, de lucht is blauw. Ideaal weer voor een mooi uitzicht op de Matterhorn. De Amerikaanse toeristen in de gondel verbazen zich over de fauna aan onze voeten: “Those black sheep, are those dogs?”. Waar de Amerikanen hun telelenzen nog eens uitschuiven, betreden wij de Theodulgletscher. Als we de skipiste volgen, vallen we vast niet ongezekerd in een spleet. Op ruim 3.300 meter hoogte staat op de grens tussen Zwitserland een Italië de Theodulhütte. Het weer slaat om van blauw naar omhullend grijs. Voor de zekerheid informeert Gijs bij een passerende Zwitser of we daadwerkelijk naar de juiste hut lopen. “Haben Sie keine Karte dabei?”. It’s a small step for man and an even smaller step for mankind. Het hoogtepunt van deze GA vindt al op de eerste dag plaats. Zelf merken we daar niks van; we lopen in de dichte mist. De afdaling naar het dal op 1.300 m slingert langs skiliften en over dito pistes. Gelukkig mogen we aan het eind van de dag weer stijgen naar de hut. Vlak voordat om 19 uur het eten begint, zijn we allen paraat na een lange, slopende eerste dag. Het eten én de bediening met lange benen en tattoo maakt veel goed. Alleen Kees kan niet van het eten en de vino rosso Valle d’Aosta 2011/2012 genieten.
zaterdag 7 september 2013
Hoewel de wekker om 6.45 uur gaat, vertrekken we pas om 8.30 uur. We nemen met gemengde gevoelens afscheid van Kees, die concludeert dat zijn lichamelijke gesteldheid verdere deelname uitsluit. Langs en over skipistes stijgen we naar de Bettafurca. Wederom niet fraai over platgewalste pistes en sproeiinstallaties voor sneeuw. Na een steile afdaling lunchen we in Ghressonay-la-Trinité bij een blonde dame met opvallende piercing. Panini only. Het is een flinke klim naar de rifugio Lys en de daarachter gelegen rifugio Gabiet. Als we binnen zijn, gaat het regenen. Wout is liever gezond dan mooi. En Frank kan volgens Gijs wel wat risotto hebben, want het gaat in de lengte zitten. Waarom blijft het dan rond de buikstreek hangen? En wat heeft dat van doen met het geheime leven van de komkommervis? Vandaag was er geen deadline te halen, maar dat is toeval, die verder niet bestaat. De wifiverbinding in de hut is uitstekend.
zondag 8 september 2013
Gijs heeft een hekel aan regen, dus moeten we op tijd op pad. Vanaf 16 uur is regen voorspeld. Dus hebben we weer een deadline te halen. En we lopen alweer over skipistes. Hier hebben de sneeuwkanonnen usb-aansluitingen. Op de top zijn we Erik kwijt, blijkt de hut een gesloten universiteitslaboratorium te zijn en is de hoop puin de blijkbaar afgebrande (lunch)hut. En omdat het al om half vier begint te regenen, mogen we van Gijs dan toch halverwege de afdaling de kabelbaan naar het dal nemen. In Alagna lunchen we op het terras met wifi van de Bar delle Guide. Van Alagna naar de rifugio Pastore is het nog wel een steile klim. Het venijn zit tenslotte altijd in de staart. We zijn de enige gasten in het fraai gelegen huttencomplex. Door koud te douchen offert Wout zich op, want de rest kan daarna heerlijk warm douchen. Ook hier is het eten weer verrukkelijk. Minpunt is dat de wifiverbinding hapert. Dat we de volgende ochtend al om 5.00 uur willen ontbijten, is voor de beherende dame geen enkel probleem.
maandag 9 september 2013
De smartphonewekkers gaan om kwart voor vijf af. De deadline van vanmiddag noopt tot vroeg ontwaken. Na een goed ontbijt betreden we nog voor 6.00 uur de stilte voor het ochtendgloren. Tijdens de drieënhalf uur durende klim naar de passo del Turlo, komt de zon langzaam op boven de bergen. Erik was zo aardig om vooruit te lopen en het uur dat hij ter beschikking had op 2.736 m koffie te zetten. In 1906 heeft het Italiaanse leger de afdaling van 1.600 m voor ons geplaveid. Dat weerhoudt Angelo er niet van om tijdelijk achterwaarts het pad te verlaten. Hij (en wij) komt met de schrik vrij. Dat is niet de enige primeur van de dag, zo niet van deze GA. Wout blijkt een teen gebroken te hebben vannacht, toen hij het toilet (op)zocht. Om hem op het andere been te houden, proppen we hem vol met pijnstillers. Pro forma krijgt zijn paarse uitstekseltje een spalk van sporttape. In 2011 finisht de Giro d’Italia in Macugnagna. Nu zijn wij aan de beurt. We zijn de laatste groep die de kabelbaan naar de hut neemt. Na ons is de seizoenssluiting; ook de hut is alleen vandaag nog open. En daar wacht Kees ons op! Hij heeft zijn eigen Tour de Monte Rosa in eigen tempo in tegenovergestelde richting per auto, bus en te voet afgelegd. Het uitzicht van 2.800 m tijdens het avondeten is magistraal. Als bijna iedereen de wifiverbining beklimt, slaat de muziek achter de bar over. Ah, ze gebruiken spotify. De keuze aan grappa’s is beperkt, maar smakelijk.
dinsdag 10 september 2013
Wout heeft als bedenker van deze route de vijfde loopdag voor een GA geïntroduceerd. We moeten klimmend langs een Mariabeeld de grens over om de auto’s bij het stuwmeer van Mattmark te bereiken. Drie uur later zitten we voldaan aan de koffie en hebben de auto’s inderdaad geen parkeerboete. Op naar huis!
Epiloog
Wifi is als universele behoefte van de mens inmiddels toegevoegd aan de pyramide van Maslow. In Grevenmacher blijkt dinsdagavond de auto van Oliver weggesleept. Geen eerste levensbehoefte, wel vervelend. De Luxemburgse politie kan ons niet van dienst zijn om de zichtbare, edoch opgesloten auto vrij te geven. Gijs en Oliver komen daardoor op licht illegale wijze een dag later thuis dan gepland. De teen van Wout blijkt achteraf niet gebroken, maar gekneusd. Kees herstelt weken later gelukkig alsnog van zijn bacteriële infectie die hij uit Indonesië had meegenomen. Komt alles weer op z’n pootjes terecht. Iemand die tijdens een GA moet afdalen, beschadigde lichaamsdelen, van het pad vallen. Dat zijn elementen die we niet eerder tijdens een GA hebben meegemaakt. Laten we afspreken dat ook voor de toekomst zo te houden. Nu nog een toekenning van de Luxemburgse officier van justitie op het bezwaar van dat wegslepen en ook deze GA kent een happy end.
©VVVWW/Oliver Wagemann 2014