GA2008 – Berchtesgaden, BRD
Facts
Regio:
Berchtesgaden, Duitsland
Deelnemers:
1 Jan Skornsek
1 Gijs Koedam
4 Frank de Zoeten
5 Henk Verreck
7 Hein Winnubst
10 Kees Meier
12 Wout Ritzema
13 Oliver Wagemann
Periode:
04 t/m 09 september 2008
Route en overnachtingen:
Wimbachgrieshütte (1327m)
Ingolstädter-Haus (2119m):
Kärlingerhaus (1638m)
Götzenalm (1680m)
Gästehaus Bucheneck Willeitner
Foto’s
Story
Unterwegs mit der Mickey Mouse-Gruppe
bergwandelen tussen 605 en 2.200 meter
donderdag 7 september t/m dinsdag 12 september 2008
Proloog
Deze GA begint waar de vorige GA stopte. Terwijl men nog naar huis reed, ontving ik de mededeling medeplichtig te zijn aan de organisatie van deze GA. Verder kent elke GA kent zo zijn dieptepunten en zijn hoogtepunten. Ook deze GA zou daarop geen uitzondering vormen. Maar laten we daar niet op vooruit lopen. Deze GA zou aan het einde toch nog een wending krijgen , die weinigen vooraf voor mogelijk hielden. Het door Henk geselecteerde reisdoel voor deze 13e GA is het Berchtesgadener Land. Het meest zuidwestelijke puntje van Duitsland dat onmiddellijk vragen oproept over een bepaald verleden. Die vragen worden te ruste gelegd, want je weet niet wie er meeluistert. Welvoorbereid – Henk heeft na de ervaringen van de GA 2007 niets aan het toeval overgelaten – begint deze GA met een waaier aan transportmogelijkheden. Naast de benenwagen behoren veerboten en kabelbanen tot de beoogde modaliteiten.
Dag 0 – woensdag 6 september: verzamelen in …eh…?
Om logistieke redenen is het niet mogelijk om iedereen op woensdagavond bijeen te krijgen. Hoewel er nog ven sprake is geweest dat de afstand Utrecht-Steenderen-Heerlen ‘s avonds binnen een redelijke termijn afgelegd zou kunnen worden. Niet dus. Voor hen die op de bekende vloer in Heerlen neerstrijken voor nachtrust is er een tegenvaller: we slapen op een nieuwe rechte vloer. Dat is toch even wennen.
Dag 1 – donderdag 7 september: reis van Steenderen en Heerlen via Bonn naar Ramsau (670 m)
vertrek in Heerlen 6:30 uur
vertrek in Bonn 9:30 uur
aankomst in Ramsau 18:00 uur
aankomst in Wimbachgrieshütte in het donker 20.45 uur
Iemand – vast Gijs – heeft bedacht dat we weer bijzonder vroeg op moeten, geen tijd hebben om ontbijt te nuttigen op weg moeten van Heerlen naar Bonn. Gelukkig wacht Hein daar met een gedekte tafel, dampende koffie en Frische Brötchen op ons. Wij wachten tijdens het ontbijt op Frank en Kees, die aankomen, als wij weg willen. De weg van Steenderen was lang, maar hoe minder ontbijt, hoe meer speling. De vraag die bij Henk is blijven hangen: is rimmen normaal in een relatie? Iedereen is anders, dus de dag kan niet meer stuk. Op het laatste stuk van de snelweg naar Ramsau scheiden de wegen van beide auto’s. Gijs tegen bestuurder: Je weet dat we ons nu in een wedstrijd bevinden …? Om 17.30 uur bereiken we de parkeerplaats aan de Wimbach en lopen in twee uur langs de Wimbachklamm naar de Wimbachgrieshütte. Dat moet ook, want na 21 uur krijgen we niks meer te eten. Wat kan soep met brood toch lekker zijn. De dekens in het Lager geven duidelijk aan wat boven- en onderzijde is. Willkommen in Deutschland!
Dag 2 – vrijdag 8 september: van Wimbachgrieshütte (1.328) naar Ingolstädter Haus (2.120)
start van de wandeltocht 9:00 uur
aankomst Ingolstädter Haus 14:50 uur
Kees is klaar, dus we kunnen gaan. Als de rest ook klaar is, lopen we aan de oostzijde van de Watzmann langzaam de hoogte in. Hé, is dat een marmot? Of was het een bewegende steen die gras eet? We zullen het nooit weten, want blonde Sylvia wacht op ons. Men wordt verzocht niet beeldend te vertellen. Kees heeft anders bijzonder veel last van die beelden in zijn hoofd. De tocht is niet lang, dus Schatzmeister Gijs vreest alweer voor het collectieve banksaldo. Gruppe Wagemann mag overigens wel blijven slapen, hoewel de girale aanbetaling nooit is aangekomen. Als allereersten mogen we plaatsnemen in de nieuwe Stube met uitzicht. Het eten is voortreffelijk! Jan houdt zijn bierglas angstvallig op een bierviltje, anders vallen er klappen. Frank wint maar liefst drie maal achtereen Uno. Een prestatie die bij deze wordt opgenomen in de annalen.
Dag 3 – zaterdag 9 september: van Ingolstädter Haus via Riemannhaus (2.177) naar Kärlingerhaus (1.635)
start van de wandeltocht om 9:00 uur
aankomst 16:30 uur
We laten Sylvia achter en begeven ons langs de plek waar vlaggetjes markeren dat hier precies een jaar eerder een wandelaar in de sneeuw is omgekomen. Ja, dat kan je op 300 meter afstand van de hut in september ook overkomen. Het Steinerne Meer op de grens met Oostenrijk is imposant. De lunch in het Riemannhaus is welkom; voor de echte verslaafden is er (alweer) Kaiserschmarn. Familie is veilig, daarom blijft Frank de neef van Kees. De meertjes onderweg zijn natuurlijk veel te koud om in te zwemmen. Daarom laten we die links liggen en dalen we verder af naar het Kärlingerhaus. Dat ligt aan de Funtensee en daar kan je natuurlijk wél in zwemmen. Echte mannen blijken roze onderbroeken te dragen. Onopgehelderd blijft waar die komkommer ineens vandaan kwam. Bierglazen van minder dan een halve liter zijn in de hut eigenlijk taboe, maar vooruit, ééntje dan. Die Mickey Mouse-Gruppe heeft vervolgens een streepje voor bij het wegwerken van al die liters rode huiswijn. Henk probeert Wout danig uit de tent te lokken, maar zonder succes. Het was nog lang onrustig aan de Funtensee.
Dag 4 – zondag 10 september: van Kärlingerhaus via Wasseralm (1.420) naar Gotzenalm (1.685)
start van de wandeltocht 8:45 uur
aankomst Wasseralm 13:15 uur
vertrek Wasseralm 14:45 uur
aankomst in de 18:45 uur
De zon van de afgelopen dagen heeft plaats gemaakt voor een laag koude mist. De Hüttenwirt kondigt de Mickey Mouse-Gruppe alvast telefonisch aan bij Rudi, de Hüttenwirt van de Gotzenalm: “Die sind ganz lustig!”. Na een uur lopen gaat de mist vanzelf over in regen. Geklauter over natte boomstammen, verrotte trappetjes – het looptempo daalt naar een miserabele 1 km per uur. Ineens staan we met onze neuzen voor de Wasseralm. De discussie over het aldaar blijven wordt beslecht met een meerderheidsbesluit van 5 tegen 3. De regen laat ons kiezen voor een andere route. De (bijzonder) steile afdaling naar de Königssee is in dit weer niet te doen. Hoe dieper het dal, hoe hoger de bergwand. Hé Henk, daar beneden ligt het meer! Dankzij de capillaire werking is lopen met doorweekte kleren geen pretje. In de Gotzenalm arriveren we net op tijd voor het avondeten. Zijn jullie in dit weer niet in de Wasseralm gebleven? Negen uur in de regen lopen valt best mee. De kwaliteit van het materieel is uitermate teleurstellend. Hoe oud was die jas ook alweer? De rode 2 van Henk is om Kees aan de winst te helpen, maar Frank gaat er (weer) met de buit vandoor. Bitte, bitte, noch 8 Gebirgsenzian!
Dag 5 – maandag 11 september: van Wasseralm via Funtenbahn naar Ramsau
vertrek uit de hut om 9:25 uur
aankomst bij hotel La Stampa om 16:30 uur
“Nicht schlecht – Respekt!” klinkt het als Kees uitlegt wat we gisteren in de regen hebben afgelegd en wat onze GA’s in het algemeen omvatten. Het ontbijt kan niet meer stuk. Wat wel stuk kan, is de hiel van Frank. De gang naar de bewoonde wereld voert langs borden die alsnog Alpine Erfahrung, Schwindelfreiheit und Trittsicherheit vereisen. De oude dame in de Priesbergalm biedt zelfgebakken appeltaart aan. De boer in de Branntweinbrennhütte biedt – hoe kan het ook anders – Schnaps aan. Bij de Currywurst aan de Funtenbahn blijkt Henk de enige te zijn die te voet wil afdalen. In de krappe gondels van de kabelbaan kan je toch geen kant op, behalve naar beneden. Door busladingen bejaarden banen we ons een weg langs de Königssee. Het pension in Ramsau is blijven hangen in jaren ’70-stijl. Bovendien blijken de technische installaties ook uit dat tijdperk te zijn en dus niet berekend op ons. Anderhalve warme douche voor 8 vieze mannen. Wie dat geregeld heeft, dient zich te schamen! Daarentegen kan een beetje male bonding op z’n tijd geen kwaad. In Gaststätte Altes Forsthaus wenst de Zweedse bediening niet persoonlijk te worden. Doe dan maar als dessert een Heisse Liebe.
Dag 6 – dinsdag 12 september: van Ramsau huiswaarts
vertrek om 9:25 uur
aankomst 16:30 uur
De nacht was kort, de douches zijn nog steeds niet warm voor iedereen. Daarentegen heeft onze hospita het ontbijt al vroeg klaar staan. De rit naar huis verloopt op rolletjes. Henk’s auto blijkt ook nu weer 160 km/u te kunnen halen. Tussen de truckers in de Autohof worden de handen geschud voor een weerzien in het komend jaar – of eerder natuurlijk.
Epiloog
De keuze voor de Berchtesgadener Alpen als GA-bestemming lag voor menigeen niet voor de hand. Moeilijk was de route niet, maar makkelijk zeker ook niet. Maar hij was vooral afwisselend. Zeker het Steinerne Meer op de tweede dag was indrukwekkend. Dat was dan ook het doorslaggevende Jammer dat we niet het bootje over de Königssee hebben kunnen nemen, maar de stijging van 1.000 meter naar de Gotzenalm was teveel van het goede geweest. Al met al wederom een goede GA met afwisselend landschap, veel fysieke en geestelijke inspanning, bijna helemaal droog, goede stemming. Henk, wat vond jij ervan?
Hoogtepunten
In geografische zin was het dieptepunt van de GA de Kaisersee (605 m). Het hoogtepunt was ergens op een rotsblok in het Steinerne Meer. Henk heeft een persoonlijk hoogtepunt bereikt: zijn eerste rit in de gondel van een kabelbaan. De spontane wijze waarop Wout en Kees elkaar op de laatste avond vonden, roerde menigeen tot tranen. Frank is tot het uiterste gegaan met wat zijn hielen aankonden, zonder ook maar één keer daarover te klagen. Jan zal zijn bierglas niet meer zonder bierviltje op tafel zetten. En Hein mag best vaker het ontbijt voor ons klaarmaken.
Deze GA werd mede mogelijk gemaakt door:
– projectleider Henk V.
– Hét Bestuur
©OW / VVVWW 2009