GA2005 – Zillertal, Oostenrijk
Facts
Regio:
Zillertaler Alpen / Berliner Höhenweg, Oostenrijk
Deelnemers:
1. Jan Skornsek
1. Gijs Koedam
4. Frank de Zoeten
6. Angelo van der Linden
12. Wout Ritzema
13. Oliver Wagemann
Periode:
02 t/m 07 september 2005
Route en overnachtingen:
- Furtschaglhaus (2.295)
- Berliner Hütte (2.044)
- Greizer Hütte (2.226)
- Kasseler Hütte (2.178)
- Gästehaus Lärchenhaus, Mayrhofen (675)
Foto’s
Story
De jubileumtocht of hoe om te gaan met verwachtingsmanagement –
bergwandelen tussen 675 en 3.134 meter
proloog
Tijdens de GA2004 maakte Hét Bestuur kenbaar dat de jubileumtocht ter gelegenheid van 10 jaar VVVWW reeds op de plank lag. De voorbereiding had dan ook weinig voeten in de aarde. Hét Bestuur had immers in 2004 met lid Hein W. al een verkennende tocht uitgevoerd. De barre weersom-standigheden hielden de mannen echter vast in de hutten van de DAV Sektion Berlin. De weersverwachting voor deze GA is ook een sombere. Geïnspireerd op Wout’s bijdrage van vorig jaar wordt er een week voor vertrek een ronkend draaiboek voor de GA door Hét Bestuur verspreid.
Met gemengde gevoelens wordt er uitgezien naar de graad op de eerste loopdag: sommigen zien links en rechts afgronden opdoemen, anderen hopen domweg op droog en windstil weer. De hele route, onderdeel van de Berliner Höhenweg, is voor Geübte. “Für die Begehung des gesamten Weges,…, ist neben der passenden Ausrüstung auch eine entsprechende Kondition vonnöten, um Aufstiege von 1000 Metern und mehr ohne Quälerei zu meistern”. Met vier tot 10 jaar ervaring in VVVWW-verband noemen we onszelf inmiddels geoefend. Met z’n zevenen zijn we goed voor tenminste 36 jaar loopervaring in de bergen. Angelo wilde enkele dagen voor vertrek nog een extra vacante plaats scheppen door in de tuin te werken, maar zijn huisarts heeft hem in ruimte mate doping verstrekt. Met het toe-laatbare aantal van 8 deelnemers, hebben we dit jaar weer een plek over. Daar komen we nog op terug.
dag 0 – woensdag 31 augustus: verzamelen in Heerlen
De laatste dag wordt er nog driftig onderling gemaild, maar vanaf een uur of drie ’s middags heerst stilte in cyberspace. Zoals gebruikelijk houden Frank de Z. en Gijs K. vanaf Culemborg een rijdende ledenvergadering. De andere rijdende ledenvergadering bestaande uit Wout R. en Jan S. heeft startproblemen in Utrecht: Wout heeft benzine getankt (omdat hij op LPG rijdt) en daar is de Xantia van gaan lekken. De Woonplaatsservice van de WW moet hulp bieden. De Amsterdam-Zaventem-Heerlen Expres bereikt op die manier zijn einddoel ondanks files beduidend sneller.
We gaan zeker niet vroeg slapen, maar we hoeven dan ook pas om 6 uur op. Henk, we hebben dit jaar geen grappen gemaakt over de woonkamervloer. Hij sliep weer heerlijk!
dag 1 – donderdag 1 september: reis van Heerlen naar Ginzling/Tirol
Met een dag vol zonneschijn en temperaturen van tegen de 30 graden voor de boeg, gaan we op pad. Opvallend is dat we in de eerste Feng Shui Raststätte van Europa aan de salade gaan en de Bratwürste links laten liggen. Gelukkig gooit Jan nog met z’n eten. Frank heeft mijn paklijst dit jaar letterlijk genomen. Dat is goed, want daar staat op dat je sporttape moet meenemen. In Zwitserland heb ik er al een keer een schoenzool mee vastgezet. Vandaag doen we er ook ons voordeel mee en plakken we er loslatende carrosseriedelen van Wout’s Xantia mee vast.
Het rijden in een LPG-auto vereist veel geduld en vindingrijkheid. Zónder LPG-gids en dito verloopnippel hoppen we van Tankstelle naar Tankstelle. Frank’s diesel hoor je niet zeuren. Bij de laatste stop voor de Oostenrijkse grens treedt er enige GSM-miscommunicatie op. Mijn GSM staat uit; Frank heeft wel 11 keren gebeld om te vragen waar we zijn… De hereniging vindt plaats aan de Mautstelle bij Ginzling. Even voor 19 uur vertrekken we bepakt vanaf de parkeerplaats aan de Schlegeisspeicher naar de eerste hut. Met twee uur, 500 hoogtemeters, invallende duisternis en geen reservering voor de boeg. Tijdens het klimmen wordt de eerste oneliner alweer geboren: De pijn komt naar je toe. En we moeten nog vier dagen…
De dikke man achter de pul bier voor de hut blijkt de kok te zijn. Hij spreekt zijn verbazing uit over het door hem geconstateerde feit dat Nederlanders nu ook Knödel blijken te lusten. Toch krijgen wij te elfder ure Gemüsesuppe en Spaghetti mit Altöl voorgeschoteld in ruil voor bier. De hoeveelheid knoflook die deze maaltijd in zich heeft doet de vraag rijzen wat erger is: stinkende voeten of stinkende monden? Dit jaar heeft Frank het meetingbord meegenomen! We zijn blij. Daarentegen heeft Jan Solo thuisgelaten om gewicht te sparen. We zijn niet blij.
dag 2 – vrijdag 2 september: Furtschaglhaus (2.295) via Schönbichlerhorn (3.133) naar Berliner Hütte (2.042)
We verlaten het Furtschaglhaus in alle vroegte. Gijs neemt zijn rol als ervarene zeer serieus. Er is onweer voorspeld in de Vormittag. Dus op tijd binnen zijn is het devies. De duizend hoogtemeters die ons na het ontbijt tegemoet komen, dienen dan ook in rap tempo genomen te worden. En dan lijkt het toch altijd verder dan het feitelijk is. Na de klauterpartij naar de Schönbichler Scharte volgen nog een paar meter naar de top van de Schönbichler Horn. Het hoogtepunt van de GA is reeds bereikt en het uitzicht is over-wel-di-gend. In de diepte gaapt de afgrond, de graad en de hut. Nadat we de omgeving in ons opgenomen hebben, klauteren we letterlijk van de berg af, wandelen genoegzaam over de graad en dalen langs de morenen van de Waxeggkees af. Je moet de vuilniszak op maandag buitenzetten en niet op vrijdag als-ie nog leeg is. Een waarheid als een Oostenrijkse marmotvogel.
Conform bestuursplanning komen we om kwart voor 3 aan bij het Berliner Hotel, eh sorry, de Berliner Hütte. Ein Denkmal an einem aussergewöhnlichen Ort. Twee kamers voor zeven man. Henk heeft geluk want hij krijgt om de rest te behagen een eenpersoonskamer. In tegenstelling tot de bestuursplanning blijft het onweer uit. Althans, tegen etenstijd gaat het dan toch nog regenen. Onze vroege aankomst doet Gijs als financieel beheerder concluderen dat we morgen méér moeten pauzeren onderweg om later aan te komen. Ons consumptief gedrag slaat anders een gat in de kas. Daar kan ook Angelo’s Houding van de Verdreven Wind weinig aan veranderen. Die zet tot heel andere activiteiten aan.
Zeven Wiener Schnitzel mit Bratkartoffeln glijden in zeven hongerige kelen. Iemand nog trek in een Kaiserschmarn? Wout heeft Uno bij zich, zodat we de dag op de gebruikelijke wijze afsluiten: Uno met Belgisch vijven en biermomenten. De existentiële vraag komt weer boven drijven. Waarom doen we dit eigenlijk? We doen dit om het zijn. Was alles in het leven maar zo simpel als een GA. Henk heeft rustig geslapen; in de zespersoonskamer ontvangt Jan midden in de nacht sms en wordt er naar hartelust gesnurkt.
dag 3 – zaterdag 3 september: van Berliner Hütte (2.042) via Mörchenscharte (2.872) en Floitengrund (1.820) naar Greizer Hütte (2.226)
De weergoden zijn ons ook vandaag weer goedgezind: wolkenloze hemel. Bij de Schwarzsee is Gijs de ware schapenvriend. Na een enkel sneeuwveld bereiken we steil de Nördliche Mörchenscharte. De ochtend is er koud en de afdaling wederom steil. Gelukkig is de kabel bevestigd met ALDI-haken. Waarom we niet van het pad mogen afwijken, hebben we gauw genoeg in de gaten als de stenen van de Kleine Mörchner naar beneden rollen. Gijs’ verwachtingsmanagement van de afgelopen avond werpt vruchten af: we voelen morele druk om lang in de zon te lunchen. Toch kan Henk niet wachten om de lager gelegen via ferrata op te zoeken. Het is een via aluminia; de DAV heeft boodschappen gedaan bij de Gamma. Angelo heeft een stijgende menigte van 29 personen op weg naar de Greizer geteld; dus bellen we met minimaal GSM-bereik tegen alle verwachtingen in toch naar de Hüttenwirt voor een reservering.
Daar bij het begin van regen aangekomen blijkt reserveren geen overbodige luxe. De hut is gezellig, maar vol, dus slapen we buiten in het winterverblijf naast de paarden- en geitenstal. Gijs telt de kas na en na, maar het kasverschil van € 100 wil maar niet wijken. Of zou zijn achtergebleven portemonnaie in de auto hier debet aan zijn?
De keus voor het eten is snel gemaakt: 7 maal Bergsteigeressen. De Hüttenwirtin laat geen enkele ruimte voor keuze! Wat heeft één vrouw toch een effect op zeven mannen. Nog voordat het bier volledig in de man is, komt ze alweer vragen naar de volgende bestelling. Na het slechte zomerweer van de afgelopen weken zijn umsatzerhöhende maatregelen blijkbaar noodzakelijk. In arren moede drinken we er dan nog maar een. Angelo heeft thuis een vrouw met uitgebrande auto, maar geen GSM-bereik. Henk is aan de winnende hand met Uno, terwijl Gijs niet ontevreden is over de lange looptijd. We zijn later aangekomen en lopen derhalve onder budget. Biermoment!
dag 4 – zondag 4 september: van Greizer Hütte (2.226) via Lapenscharte (2.700) naar Kasseler Hütte (2.178)
We laten de Oost-Duitse hut en haar geiten achter ons. In het zonnetje op de Lapenscharte gebeurt er iets opmerkelijks. De groep wil verder, hetgeen Gijs pareert met de woorden: “Lopen? Ik zie geen enkele aanleiding!”. Verwachtingsmanagement in optima forma. Verder stellen we vast dat we ons op een steenworp afstand van Italië bevinden. Een geograaf uit ons midden informeert nog naar welk stuk Italië er dan wel in de buurt ligt. Het noordelijk deel, Jan.
De afdaling is weer sneller gemaakt dan verwacht. Het oversteken van de steile rotswand maakt geen herdenkingsplaquette noodzakelijk. Het op hoogte ronden van de berghelling om de Stillupgrund met zo’n 500 m hoogteverschil wordt danig afgewisseld met het passeren van gletsjerbeken die ontspringen in de bovenliggende vier kesen. Nee, die kabel was niet om erlangs over te steken, maar om je eraan vast te grijpen als je valt alvorens je 500 m lager onvindbaar wordt.
Het weer heeft ons niet in de steek gelaten, daarentegen stikt het van de Nederlanders in de hut. “Dat zijn onze slaapplekken. Opzouten!“. Heerlijk, net als thuis. Bij het driegangenmenu van de Halbpension (maar niet voor Jan) benadrukt Gijs nogmaals dat elk vertrouwen in de bestuur onterecht is. Tijdens Uno weet Wout zeker dat Henk niet gaat uitkomen met de gele 7. Ook weet hij zeker dat hij bij de 5 onder ligt, omdat hij pijn voelt aan de bovenkant van zijn hand. Onopgehelderd blijft waarom het spel geheel verouderd uit Wout’s rugzak tevoorschijn is gekomen. Zouden ze in de Greizer de ontbrekende kaart missen?
10 jaar VVVWW – de ideeën voor vernieuwing vliegen over tafel. Aan het format wordt niet getornd, maar als er minder dan 8 leden meegaan naar een GA, kan er een eenmalige wildcard worden verstrekt aan een door een lid voorgedragen persoon. Verder is het een uitstekend idee om een first preferred sponsor te werven voor additionele kosten als een groepslidmaatschap van een AV. Gezien de gemiddelde leeftijd om ons heen, zien we mogelijkheden. Met deze steunkous vindt niemand u een zeurkous! – het is goed om een werkloze marketeer in het midden te hebben. Gelukkig is er geen enkel causaal verband met de carrièrebeperkende uitspraak “Je m’en fou“.
dag 5 – maandag 6 september: van Kasseler Hütte (2.178) via Stilluptal naar Mayrhofen (675)
We laten ons niet verleiden om via de Aschaffenburger Höhenweg naar de Edelhütte te lopen. De AV-bordjes zeggen genoeg: “8-10 Stunden Reine Gehzeit”. Het begrip uitloopdag krijgt vandaag geen nieuwe betekenis. We hoeven slechts 1.500 m te dalen via het Stilluptal naar Mayrhofen. In de Grüne-Wand-Hütte is de Apfel- und Topfenstrudel om 10 uur dusdanig vers dat we er nog op moeten wachten. Lieflijke watervalletjes ter rechter en linker zijde hebben op de grond sporen achtergelaten van verwoesting. Had men hier onlangs niet last van wateroverlast? In het Haus am Wasserfall – hoe toepasselijk – laten we na de copieuze lunch Angelo en Frank achter. De mannen hebben een missie: met de bus via Mayrhofen naar de Schlegeisspeicher om de auto’s op te halen.
De rest heeft ook een missie: vindt een slaapplaats voor zeven personen voor één nacht. Maar wat is er mis met ons? Zien we er na vijf dagen lopen verwaarloosd uit? Stinken onze kleren of zelfs wij? Is het omdat we Flachland Tiroler zijn? Men veinst vol te zitten; slechts een enkele Gastwirt geeft toe dat we voor één nacht niet welkom zijn. De bejaarde hospita van Gasthaus Lärchenhaus in Mayrhofen ontvangt ons met tegenzin. “Eine Nacht? Das ist aber viel Arbeit. Könnt ihr nicht länger bleiben?” Helaas, maar vrouwen, kinderen, huisdieren en werkgevers wachten. Maar als ze dan alle schone jongelingen op haar drempel gekeurd heeft, is ze blij met haar keuze ons te herbergen. In het kader van toegepast verwachtingsmanagement stellen we de vraag naar een vervroegd ontbijt nog heel even uit.
Angelo en Frank hebben een barre tocht met twee autobussen, een voettocht en ontelbaar veel tunnels met stoplichten achter de rug. Dan kunnen we eindelijk voor het eerst in vijf dagen douchen! Verblind door de wens weer schoon te willen zijn, ontdek ik pas na afloop van de schrobbeurt dat er geen handdoek hangt! Arrrggghh. Anderen verwachten nog beddengoed te ontvangen voor het slapengaan.
Ter compensatie weten we het enige hippe eetcafé te vinden voor het jubileumdiner. De bediening is jong, rondborstig en zeer verkoopkundig. Tijdens het hoofdgerecht weet Henk een link te leggen tussen het etiket op de flessen huiswijn en de prijslijst op de menukaart. We hebben niet de goedkope, maar die van € 26,90 per fles gekregen. Nou, doe er dan nog maar twee!
Terwijl elders de betonblokken uit de lucht vallen, is het Senioren Aktionswoche in Mayrhofen. Denkend aan onze toekomstige sponsor gaan we met een gerust hart slapen.
dag 6 – dinsdag 5 september: reis van Mayrhofen huiswaarts
De hospita is voor ons vroeg in haar Dirndl het bed uitgekomen. We ontbijten al om half 7, anderhalf uur eerder dan de overige (bejaarde) gasten. Henk waagt het om zelf achter de bar koffie na te vullen. Dat is nooit eerder iemand gelukt… Als we vertrekken staat ze ons uit te zwaaien. En toch rook het er vreemd.
De zon schijnt, de airco werkt matig, de wegwerkzaamheden zijn talrijk en nee, we zeggen niets meer over de routekeuze over Nürnberg. Rechtstreeks, via Heerlen of via Brussel bereikt eenieder tegen de avond wederom veilig zijn woonplaats. Vrouwen, kinderen en huisdieren zijn weer gelukkig. Werkgevers moeten nog heel even wachten.
epiloog
Deze GA kenmerkte zich door een opvallende hoeveelheid onvoorspeld mooi weer. Je hoort Hét Bestuur daar natuurlijk niets over zeggen, maar je voelt dat ze het geregeld hebben. Na de morele druk van het afgelopen jaar zijn er steeds minder VVVWW-leden zónder AV-lidmaatschap. Twee deelnemers aan deze GA probeerden de morele druk nog te weerstaan, één had echter de mogelijkheden van een lidmaatschap al op internet bekeken. Hét Bestuur gaat voor volgend jaar onderzoeken of een groepslidmaatschap bij de NKBV tot de mogelijkheden behoort.
Volgend jaar verhuist de GA weer terug naar het vertrouwde tweede weekend van september. Ja, opschrijven alvast. Angelo heeft naar eigen zeggen niets te doen, dus hij organiseert de GA van volgend jaar. Suggesties die ik heb horen fluisteren wijzen in de richting van Italië. Heeft dat met het eten te maken? Ook is Ethiopië als reisdoel genoemd. We laten ons verrassen.
hoogtepunten
Hét Bestuur heeft een prachtige jubileumtocht georganiseerd en aan alles gedacht: geen hut gereserveerd, het weer volledig onder controle, zelfs overzichtelijke dagafstanden! Wij zijn Hét Bestuur daarom ook dankbaar. Hét meetbare hoogtepunt van deze GA was ontegenzeggelijk de Schönbichler Horn met zijn 3.134 meter en dito uitzicht over de Zillertaler Alpen. De immateriële hoogtepunten lagen dit jaar weer zeer uiteen. Voor de een was het het bereiken van het hoogste punt tot nu toe (Oliver), voor de ander was het het aantal via ferrata’s (Henk), het gedrogeerd volbrengen van een GA (Angelo), het uitlopen in een hemd van het eerste uur (Frank), het thuislaten van zijn GSM (Wout), het thuislaten van digitale camera en een bijbehorende hoeveelheid batterijen (Gijs) en de toezegging dat eind 2005 de film van de GA2004 gereed is (Jan).
Al met al een bijzonder geslaagde jubileum-GA!
Deze GA werd mede mogelijk
gemaakt door:
– de Wegenwacht,
– ESRI Nederland
– Hét Bestuur.
©OW / VVVWW 2005